Night of the proms!

Gisteren ben ik naar Night of the proms geweest. Eén woord: zalig! Het was echt zo goed, met de perfecte liedjes, zoals 'I believe I can fly' en 'They stood up for love' en prachtige klassieke én gospelmuziek!

Maar laat ik beginnen bij het begin. Na een hele leuke rit op de bus met mijn medestudentjes van de katho, eerste -, tweede -en derdejaars, allemaal Ipsoc-genootjes, kwamen we eindelijk aan in het Sportpaleis. Bollie en ik bleven bij Bart, Maxim en Petje, drie van onze vrienden die naar de personen-met-een-handicap-ruimte aka vip-ruimte, mochten. Bollie duwde Bartje in zijn rolstoel, ik Maxim en Petje zichzelf. En normaalgezien worden rolstoelgebruikers dan verder begeleid door het Rode-Kruis, maar wij mochten steeds verder mee, tot we in de vip-ruimte waren terecht gekomen. Ik keek mijn ogen uit mijn hoofd, wat een beeld! Vanuit die plaatsen, heb je echt een perfect zicht. Ik dacht dat we elk moment terug naar beneden moesten, want we hadden eigelijk staanplaatsen, maar opeens kwamen ze met twee stoelen voor Bollie en mij. Wat hebben we genoten! Ik voelde me intens gelukkig.

Na de pauze zijn we dan wel naar beneden gegaan, om het tweede deel bij onze andere vrienden te staan. De sfeer zat er dik in!

Ik heb echt zo genoten van die avond :) ik kijk al uit naar volgend jaar!

Met dank aan al mijn peda -en orthogenootjes!

♥ Aangenaam: Thomas, mijn boellie ♥

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Ben zo blij!

Ja, ben echt blij! Omdat ik terug op peda ben! Niet dat ik het thuis niet goed heb of zo (...), maar hier is de sfeer gewoon zo leuk! Ik heb het echt gemist! 'k Heb iedereen een knuffel gegeven toen ik aan kwam! Ik kan nog steeds niet geloven dat ik het hier zo naar mijn zin heb! Vroeger had ik bijna geen vrienden, en nu! Niet dat ik wil stoefen hé, maar 't is gewoon zo leuk. Ik geniet er echt van, van de mensen om me heen.

Ik moet trouwens nog een vertelseltje vertellen :-). Hier op peda zijn de kamertjes nogal donker, en ik hou helemaal niet van donkerte (duisternis dus ;-) ). Dus ik met mijn mama om een staanlamp in de Euro-shop. Er was juist één in reclame en toen we daar kwamen, zagen we dat er nog maar één lamp stond. Dus wij (vooral ikke) hadden geluk.
Thuis had ik de doos al eens opengedaan en het zag er allemaal redelijk makkelijk uit. De zondag daarop ga ik naar peda, met mijn nieuwe lamp en een schroevendraaier. Ik zag het helemaal zitten :-D (eigelijk zat ik met het idee om enkele jongens hulp te vragen :P). Annelien (zie onderaan blogbericht) haar papa (ik rij om de twee weken met hen mee naar Kortrijk) stelde nog voor om die lamp in elkaar te steken. Maar ik zei dat het wel ging lukken. Ja, ik zie liever een jonge jongen werken, dan haar papa (oeps, iets te grof??).
Dus ja, ik zat daar, met de stukken lamp en een schroevendraaier in mijn hand. Eerst toch even zelf proberen... Ok, na 5 minuten had ik het al opgegeven, want dit ging nooit in mijn eentje lukken, ik had minstens één andere persoon nodig. Dus ik stuur een smsje naar een jongen die een verdiep lager woont "hé, kan jij goed lampen in elkaar steken?". Nog geen 5 minuten later stond hij, Sven, aan mijn deur. Hij begon aan het klusje. Even later liep de Sven van op mijn verdiep voorbij mijn kamer en zag het gebeuren. Hij begon Sven te helpen, en zo waren de twee Sven's aan mijn lamp bezig, en stond ik er op te kijken (met nog 4 andere mensen, die in het voorbij gaan mijn kamer waren ingelopen).
Aanschouw, mijn lieverdjes:

De twee Sven's aan het werk:
Iedereen die er op stond te kijken =p (we stonden met 7-en in mijn kleine kamertje):Het resultaat:(Met Fredje, de kikker, zie een volgend blogbericht)

Hoi lieverdjes van me,,

Ik stop ermee voor vandaag: huiswerk. Hehe, zo klinkt het alsof ik al een heleboel gedaan heb. Eigelijk niet hoor. Volgens mij doe ik veel te weinig voor school. Ik weet het niet. Ik hoop dat mijn gevoel fout is, dat het een gevoel is, ontstaan uit faalangst ofzo. Maar als ik kijk naar bepaalde mensen in mijn klas, dan doe ik veel minder... maar als ik dan naar andere kijk, dan doe ik juist meer. Misschien ben ik het gemiddelde? Ik heb best wel een grote angst om niet te slagen. En als ik kijk naar mijn omgeving, dan groeit die angst enkel maar. Mensen in mijn klas die hun jaar opnieuw doen, en slechts maar enkele vakken volgen in het tweede jaar, of dan die andere mensen die zoveel meer leren dan ik... En de vakken die we hebben, brr, daar krijg ik helemaal de kriebels van. Ik doe mijn richting graag, heel graag, ik vind het superinteressant. Maar sommige vakken - vakken die elke sociale richting krijgt - zijn soms zo, ik weet niet. Bv. recht, de docent is supervriendelijk hoor... maar ze kan geen les geven (ook al is ze super sympathiek!)! Ik bedoel, ze heeft zelf recht gestudeerd ofzo, mag nu bijna op pensioen, heeft nooit les gegeven, en nu opeens, op haar 65e ofzo, gaat ze beetje lesgeven aan een klas met 60 mensen in een veel te kleine aula... Of sociale instituties! Saai dat dat vak is!!! Maar op drie lessen hebben we wel 300 pag. gezien. Da's niet normaal!!! En ik heb nooit opgelet in die les (I know, mijn eigen schuld, ...).
En op peda is het veel te leuk, veel te veel mensjes die aan mijn deur komen kloppen of me uitnodigen. Mensen, laat me met rust! Ik moet studeren, samenvatten, schematiseren, lessen herhalen en voorbereiden!!! Maar kom gerust ff binnen, mijn deur staat altijd open ;-)
OK, Magali, rustig worden. You can do it! I can do it. Hmm, zkr? Wat als ik vakken ga moeten meenemen volgend jaar? Dan ga ik teleurgesteld zijn in mezelf, dan gaan anderen teleurgesteld zijn in mij... Gewoon niet aan denken, I guess, worries for later. Nu, lekker genieten.
Ik ga maar eens slapen...
Love you all, maatjes!

Magali in love

I love you
Like I love the angels and the heavens
I love you
Like I love the flowers in the fields and the stars in the sky
I love you
Like I love the colors of a rainbow and the black and white of the night
I love you

Like I love the sunrise and the sunset

I love you
Like I love the taste of strawberries and melting chocolate in my mouth
I love you
Like I love the love you are loving me with

I love you

.

De slaap

Ik kon niet slapen vannacht, dit is er uitgekomen (niet dat het op veel trekt, maar al mijn gedichten trekken nooit echt op iets, dusja, deze is geen uitzondering):

Ik wacht op de slaap.

Al uren.

Maar komen doet hij niet.

En tijdens het wachten,

stapelt mijn hoofd zich vol met gedachten.

Pieker gedachten.

En met herinneringen.

Nare herinneringen.

Langzaam geraakt mijn hoofd vol.

Vol met piekergedachten en nare herinneringen.

Zo vol,

dat er geen plaats meer is voor slaap.

Ik wacht op de slaap.

Al uren.

Maar komen doet hij niet.

Koe!!!

Zoals jullie weten, hou ik van koe'tjes, dus deze vond ik toch zeer schattig. Maar er is iets aan de hand met deze, zien jullie wat?
.

Gebroken glimlach

Met een gebroken glimlach
gaat ze door het leven.
Een glimlach die haar
verdriet verbergt.
En er is
niemand ie merkt
de pijn in haar leven,
niemand die hoort
de schreeuw in haar hart,
niemand die ziet
haar strijd tegen de dood.
Maar langzaam, maar zeker
vloeit het leven uit haar weg.
En zal ze sterven
met een gebroken glimlach
op haar gezicht

Haar vrijheid tegemoet

Zelfgeschreven, niet zelf meegemaakt (even voor de duidelijkheid)

Ze slaat de deur met een slag achter haar dicht

En loopt weg door de regen

Zal ze ooit nog door die deur lopen?

Nee, die was een deel van het verleden

En daar nam ze nu afscheid van.

Haar moeder zal ze wel missen,

Maar hem, nee, hij was het die haar

Trots had weggenomen

En nu was het tijd om die terug te nemen

Ze weet nog niet wat ze zal doen,

Maar nu is ze zelfstandig, vrij,

Verlost van zijn handen.

En denkend aan waar ze die nacht zal slapen,

Loopt ze haar vrijheid tegemoet.

.

Hoi lieve mensjes

Hallo iedereen,
Sjongejonge, wat heb ik het ontzettend druk! Ik heb geen tijd meer voor het liefste wat ik doe: schrijven! Maar ik ben er nog hoor, mensjes. Eigelijk heb ik niet echt iets grappigs, opbouwend of vernieuwends te zeggen (wanneer wel eigelijk?).
Wel ben ik vreselijk aan het stressen voor school! Heel veel werk en te weinig tijd. Op peda blijft het superleuk.
Oh, ik ben op animatorweekend geweest (bijna vergeten, hoewel ik nog maar net thuis ben =p). Het was heel tof, heel leerrijk. En terug nieuwe mensjes leren kennen, whoehoe. Weet je wat ik raar vind? Dat mensen mij allemaal raar vinden. Ik vraag mij af hoe dat komt. En wat ik ook raar vind: dat mensen het logisch vinden dat een koe mijn lievelingsdier is. Naja, koeien zijn en blijven schattige, lieve en grappige dieren!

Zie, grappig hé. Whaha.
En nog één tipje: lach zo min mogelijk geforceerd, het schaadt de gezondheid!