.JPG)
Starting early to celebrate my 50th!
1 maand geleden
maandag 30 juni 2008
Wie ben ik?
Ik wil gewoon Magali zijn, ik als persoon. Maar hoe kan ik dat als ik niet weet wie ikzelf ben, alsof ik mezelf wel kwijt ben? Misschien leer ik mezelf wel elke dag een beetje beter kennen, maar eigelijk heb ik het gevoel dat ik mezelf elke dag meer en meer verlies en nog meer onherkenbaar word voor mezelf. Of soms heb ik het gevoel dat, op die zeldzame momenten dat ik toch even mezelf gevonden heb en mezelf kan zijn, dat de persoon die ik dan ben helemaal niet leuk is en dat het een persoon is waar ik een hekel aan heb. Misschien heb ik mezelf nog helemaal niet gevonden, ook niet op die zeldzame momenten…
woensdag 25 juni 2008
Evangelisatie in Maldegem
Zondag 22 juni was het braderie in Maldegem. Enkelen van onze christengemeente hebben proberen te evangeliseren. Hier enkele foto's:
De boekenstand (met "De getemde tijger" natuurlijk, hoewel ik niet weet of er verkocht zijn).
En het schmink-hoekje.
De boekenstand (met "De getemde tijger" natuurlijk, hoewel ik niet weet of er verkocht zijn).En het schmink-hoekje.
De volledige stand
M'n mam en ik die drama deden.
4-op-een-rij en voor de winnaar een prijsje (vb. een "Jesus loves me"-beker en nog veel meer).
Hopelijk mogen er zaadjes zijn gepland en dat ze mogen groeien.
dinsdag 24 juni 2008
Imagine me - Kirk Franklin
Imagine me
Loving what I see when the mirror looks at me cause I
I imagine me
In a place of no insecurities
And I'm finally happy cause
I imagine me
Letting go of all of the ones who hurt me
Cause they never did deserve me
Can you imagine me?
Saying no to thoughts that try to control me
Remembering all you told me
Lord, can you imagine me?
Over what my mama said
And healed from what my daddy did
And I wanna live and not read that page again
[Chorus:]
Imagine me, being free, trusting you totally finally I can...
Imagine me
I admit it was hard to see
You being in love with someone like me
But finally I can...
Imagine me
Being strong
And not letting people break me down
You won't get that joy this time around
Can you imagine me?
In a world (in a world) where nobody has to live afraid
Because of your love fears gone away
Can you imagine me?
[Bridge:]
Letting go of my past
And glad I have another chance
And my heart will dance
'Cause I don't have to read that page again
[Chorus x2]
[Vamp:]
Gone, gone, it's gone, all gone
maandag 23 juni 2008
Geslaagd!!!
Geslaagd! Ik ben geslaagd!
Officieel afgestudeerd!!!! (Middelbare school tenminste, nu nog minstens 3 jaar te gaan)
Man, wat een opluchting.
Eindelijk genieten. Eindelijk vrije tijd.
Met een opgelucht hart naar Bosnië vertrekken!
Wat een prachtige God hebben wij! Alle ere aan Hem!
“Dank U, Vader!”
Officieel afgestudeerd!!!! (Middelbare school tenminste, nu nog minstens 3 jaar te gaan)
Man, wat een opluchting.
Eindelijk genieten. Eindelijk vrije tijd.
Met een opgelucht hart naar Bosnië vertrekken!
Wat een prachtige God hebben wij! Alle ere aan Hem!
“Dank U, Vader!”
Rex
Zoals beloofd aan Raksha, onze Schaper: Rex
Ze vond het wel niet leuk om op de foto te staan. Elke keer dat ik de foto ging trekken, draaide ze haar hoofd weg of liep ze weg. Maar hier zie je toch een beetje hoe ze eruit ziet hé.
zaterdag 21 juni 2008
Prinses Leida
Er was eens een klein meisje, genaamd Leida. Dit kleine meisje was in armoede geboren. Haar moeder was gestorven toen Leida nog jong was. Ze woonde samen met haar vader in een klein huisje in een klein dorpje. Leida had niet veel, ze had geen mooie kleren om aan te trekken, geen boeken om te lezen, geen geld om iets te kopen. Het enige wat ze had, waren haar dromen. Haar grootste droom was om prinses te worden, om te wonen in een paleis en om een kast vol mooie jurken te hebben. Als zij prinses zou zijn, zou niemand nog in armoede leven. Ze zou zorgen dat iedereen had wat zijn hart begeerd en dat iedereen een gelukkig leven kon leiden. “Maar ah,” dacht ze dan elke keer, “welk meisje droomt nu niet om prinses te mogen zijn?” en ze ging terug verder met de sleur van elke dag.
Maar op een dag werd haar vader ziek en ook hij kwam te sterven. Leida bleef helemaal alleen achter. Er was niemand die voor haar kon zorgen. En zo kwam Leida op straat terecht. Elke dag ging ze zitten op de trappen van het dorpsplein, maar niemand merkte haar op. Zelfs de duiven op het plein zagen niet dat ze er was. En daar ging ze dan bedelen om wat eten of wat geld.
Leida was zo verdrietig, nu was ze alles kwijt: haar ouders, haar huis, alles. Zelf haar mooiste dromen begonnen te vervagen. Maar haar grootste en mooiste droom bleef hangen in haar hoofd. En net voordat ze ook deze droom zou vergeten, gebeurde er iets dat haar hele leven zou veranderen: er kwam een koning langs in het dorp. Het plein stond vol met mensen, iedereen stond te drammen en te duwen. “Wat gebeurt er?” vroeg Leida aan één van de toeschouwers. “De koning komt, kleine meid!” antwoordde deze. Maar Leida, die niet zo groot was, kon niets zien. Ze kroop tussen de mensen door om dichter te komen waar het allemaal te gebeuren viel. En daar zag ze een grote mooie koets. Een knecht deed het portier van de koets open, en er stapte een koning uit, gehuld in pracht en praal. Hij begroette de mensen en aaide kleine kinderen op hun hoofd. “Dit is mijn kans,” dacht Leida, “dit is mijn kan om prinses te worden!” Ze probeerde nog verder naar voor te geraken en probeerde de aandacht van de koning te trekken: “Koning, koning! Kom naar hier!” Maar de koning hoorde haar niet en de mensen ergerden zich aan deze kleine, vieze meid met kapotte kledij en duwden haar terug de massa in. Hoewel Leida niet opgaf, kon ze niet meer uit de massa geraken. Ze hoorde de portieren van de koets dichtslaan en de paarden vertrekken. “Het is te laat,” dacht ze verdrietig. De mensen gingen langzaam terug hun eigen kant uit en het plein liep leeg. Ze ging terug zitten op de trappen van het plein.
Maar wat Leida niet wist, was dat de koning haar wel gezien had, net voordat ze de massa werd ingeramd.
“Heb je dat meisje gezien?” vroeg de koning aan één van de knechten in de koets. Ondertussen reed het voertuig het dorp uit. “Oh, koning, er waren zoveel kinderen,” antwoordde de knecht. “Ja, maar dit meisje was speciaal. Ze was arm, dan kon je zo zien. Haar kledij was vuil en gescheurd en ze was heel erg mager, maar in haar ogen had ze iets hartverwarmend. Ik moet weten wie ze is.” De koning klonk zelfverzekerd van zijn stuk. “Maar hoogheid, dat is toch helemaal niet mogelijk. Dat kind is waarschijnlijk al verdwenen. U kunt het nooit meer terugvinden.” “Oh jawel, ik weet nog precies hoe ze eruit zag,” zei de koning, “dat gezichtje vergeet ik nooit meer. Ze had grote bruine ogen en mooie gouden krullen in haar haar.” “Wat wilt u dat we doen, sire?” vroeg één van de knechten. De koning antwoordde: “Zodra we aankomen in het paleis, moet je de bode terugzenden naar dit dorp en zeg hem dat hij alle meisjes met bruine ogen en blonde krullende lokken naar het paleis moet laten brengen. En zo gebeurde het. De bode ging terug naar het dorp en ging alle huizen langs om meisjes te zoeken met bruine ogen en blonde lokken. Maar wat de bode niet wist, was dat het meisje dat de koning zocht, niet in een huis woonde. Dus zo liep de bode het dorpsplein voorbij, zonder Leida op te merken. Drie meisjes had hij gevonden, die volstonden aan de beschrijving die hij gekregen had van één van de knechten.
De koning was verheugd om het mysterieuze meisje terug te zien, maar toen hij de drie meisjes, die de bode had meegenomen, aanschouwde, vulde zijn hart zich met teleurstelling: het mysterieuze meisje was er niet bij.
“Nee, nee, nee! Het meisje zit er niet bij,” zei de koning verdrietig. Hij stuurde de drie meisjes terug naar huis en gaf ze elk een cadeau mee.
“Ik ga haar zelf halen,” zei hij. “Maar hoogheid, dat kunt u toch niet maken. Iedereen zal je herkennen, je zult niet eens kunnen zoeken naar het meisje,” zei een knecht. “Ik zal me verkleden,” antwoordde de koning, “ik zal me verkleden als een zwerver. Niemand zal me herkennen.” De koning deed vuile kapotte kleren aan, maakte zijn gezicht vuil en ging terug naar het dorp. Hij hoefde niet lang te zoeken naar het meisje, want ze zat op haar gewoonlijke plaats.
Daar zat Leida, op het dorpsplein. Ze was zo ontzettend verdrietig. Haar laatste kans… verloren! Ze huilde, de tranen stroomden langs haar wangen. Maar opeens voelde ze een hand op haar schouder. Er kwam een man, een zwerver, naast haar zitten. “Hé, meisje, wat is er?” vroeg hij. “Oh meneer,” snikte ze, “ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan nergens nog naar toe, ik heb niemand.” De zwerver bleef even stil. “Ga met me mee,” zei hij na een tijdje. “Met jou mee? Naar waar?” “Ik kan je helpen,” antwoordde de zwerver. Leida wist niet wat ze moest zeggen. Hoewel ze de man niet kende, zag ze iets rustgevend in zijn ogen, iets betrouwbaar, iets herkenbaar. “Ken ik jou?” vroeg Leida. Opeens zag ze het, het was de koning! “B – b – bent u de koning?” vroeg het meisje verlegen, “Wat doet u hier? Waarom bent u mij komen opzoeken?” “Ja, ik ben de koning,” antwoordde de zwerver, “ik zag je die andere dag, tussen al de mensen staan. Ik zag verdriet en tegelijkertijd hoop in je ogen. Ik moest weten wie die kleine meid was.” “Ik? Ik ben helemaal niemand…” “Je kunt mijn dochter worden!” “Uw dochter?” vroeg Leida aarzelend. “Ja, mijn dochter!” zei de koning, “Ikzelf heb geen kinderen. Dit land heeft een prinses nodig. Iemand die met het volk bezig is.” “Maar waarom? Waarom ik? Waarom niet iemand die rijk is?” “Stel geen vragen. Ik wil jou als mijn dochter, als mijn prinses. Jou, en niet iemand anders.”
Kon de droom van Leida toch nog uitkomen? Kon ze werkelijk prinses worden? Ze ging met de koning mee, naar het paleis. Daar kreeg ze nieuwe kleren, prachtige jurken. Ze mocht samen met de koning van een overheerlijke maaltijd eten. Het was zover, ze was prinses! De koning adopteerde haar en zo mocht Leida opgroeien in een koningsgezin. Ze werd eindelijk gelukkig. Ze werd ouder en het volk hield van haar. Ze zorgde dat niemand nog arm was in het land en dat iedereen gelukkig werd.
*** EINDE ***
Zo werd Leida prinses. Ook ik ben een prinses, en jij kunt ook prins of prinses zijn. Want God is een koning en wil ons als Zijn kinderen hebben. Hij is zelf naar de aarde gekomen, om ons te redden. Hij heeft zich laten vernederen, uiteindelijk zelf laten vermoorden! Gelukkig was/is Hij sterker dan de dood en is Hij terug opgestaan.
** BLESSED BE HIS NAME!!! **
Maar op een dag werd haar vader ziek en ook hij kwam te sterven. Leida bleef helemaal alleen achter. Er was niemand die voor haar kon zorgen. En zo kwam Leida op straat terecht. Elke dag ging ze zitten op de trappen van het dorpsplein, maar niemand merkte haar op. Zelfs de duiven op het plein zagen niet dat ze er was. En daar ging ze dan bedelen om wat eten of wat geld.
Leida was zo verdrietig, nu was ze alles kwijt: haar ouders, haar huis, alles. Zelf haar mooiste dromen begonnen te vervagen. Maar haar grootste en mooiste droom bleef hangen in haar hoofd. En net voordat ze ook deze droom zou vergeten, gebeurde er iets dat haar hele leven zou veranderen: er kwam een koning langs in het dorp. Het plein stond vol met mensen, iedereen stond te drammen en te duwen. “Wat gebeurt er?” vroeg Leida aan één van de toeschouwers. “De koning komt, kleine meid!” antwoordde deze. Maar Leida, die niet zo groot was, kon niets zien. Ze kroop tussen de mensen door om dichter te komen waar het allemaal te gebeuren viel. En daar zag ze een grote mooie koets. Een knecht deed het portier van de koets open, en er stapte een koning uit, gehuld in pracht en praal. Hij begroette de mensen en aaide kleine kinderen op hun hoofd. “Dit is mijn kans,” dacht Leida, “dit is mijn kan om prinses te worden!” Ze probeerde nog verder naar voor te geraken en probeerde de aandacht van de koning te trekken: “Koning, koning! Kom naar hier!” Maar de koning hoorde haar niet en de mensen ergerden zich aan deze kleine, vieze meid met kapotte kledij en duwden haar terug de massa in. Hoewel Leida niet opgaf, kon ze niet meer uit de massa geraken. Ze hoorde de portieren van de koets dichtslaan en de paarden vertrekken. “Het is te laat,” dacht ze verdrietig. De mensen gingen langzaam terug hun eigen kant uit en het plein liep leeg. Ze ging terug zitten op de trappen van het plein.
Maar wat Leida niet wist, was dat de koning haar wel gezien had, net voordat ze de massa werd ingeramd.
“Heb je dat meisje gezien?” vroeg de koning aan één van de knechten in de koets. Ondertussen reed het voertuig het dorp uit. “Oh, koning, er waren zoveel kinderen,” antwoordde de knecht. “Ja, maar dit meisje was speciaal. Ze was arm, dan kon je zo zien. Haar kledij was vuil en gescheurd en ze was heel erg mager, maar in haar ogen had ze iets hartverwarmend. Ik moet weten wie ze is.” De koning klonk zelfverzekerd van zijn stuk. “Maar hoogheid, dat is toch helemaal niet mogelijk. Dat kind is waarschijnlijk al verdwenen. U kunt het nooit meer terugvinden.” “Oh jawel, ik weet nog precies hoe ze eruit zag,” zei de koning, “dat gezichtje vergeet ik nooit meer. Ze had grote bruine ogen en mooie gouden krullen in haar haar.” “Wat wilt u dat we doen, sire?” vroeg één van de knechten. De koning antwoordde: “Zodra we aankomen in het paleis, moet je de bode terugzenden naar dit dorp en zeg hem dat hij alle meisjes met bruine ogen en blonde krullende lokken naar het paleis moet laten brengen. En zo gebeurde het. De bode ging terug naar het dorp en ging alle huizen langs om meisjes te zoeken met bruine ogen en blonde lokken. Maar wat de bode niet wist, was dat het meisje dat de koning zocht, niet in een huis woonde. Dus zo liep de bode het dorpsplein voorbij, zonder Leida op te merken. Drie meisjes had hij gevonden, die volstonden aan de beschrijving die hij gekregen had van één van de knechten.
De koning was verheugd om het mysterieuze meisje terug te zien, maar toen hij de drie meisjes, die de bode had meegenomen, aanschouwde, vulde zijn hart zich met teleurstelling: het mysterieuze meisje was er niet bij.
“Nee, nee, nee! Het meisje zit er niet bij,” zei de koning verdrietig. Hij stuurde de drie meisjes terug naar huis en gaf ze elk een cadeau mee.
“Ik ga haar zelf halen,” zei hij. “Maar hoogheid, dat kunt u toch niet maken. Iedereen zal je herkennen, je zult niet eens kunnen zoeken naar het meisje,” zei een knecht. “Ik zal me verkleden,” antwoordde de koning, “ik zal me verkleden als een zwerver. Niemand zal me herkennen.” De koning deed vuile kapotte kleren aan, maakte zijn gezicht vuil en ging terug naar het dorp. Hij hoefde niet lang te zoeken naar het meisje, want ze zat op haar gewoonlijke plaats.
Daar zat Leida, op het dorpsplein. Ze was zo ontzettend verdrietig. Haar laatste kans… verloren! Ze huilde, de tranen stroomden langs haar wangen. Maar opeens voelde ze een hand op haar schouder. Er kwam een man, een zwerver, naast haar zitten. “Hé, meisje, wat is er?” vroeg hij. “Oh meneer,” snikte ze, “ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan nergens nog naar toe, ik heb niemand.” De zwerver bleef even stil. “Ga met me mee,” zei hij na een tijdje. “Met jou mee? Naar waar?” “Ik kan je helpen,” antwoordde de zwerver. Leida wist niet wat ze moest zeggen. Hoewel ze de man niet kende, zag ze iets rustgevend in zijn ogen, iets betrouwbaar, iets herkenbaar. “Ken ik jou?” vroeg Leida. Opeens zag ze het, het was de koning! “B – b – bent u de koning?” vroeg het meisje verlegen, “Wat doet u hier? Waarom bent u mij komen opzoeken?” “Ja, ik ben de koning,” antwoordde de zwerver, “ik zag je die andere dag, tussen al de mensen staan. Ik zag verdriet en tegelijkertijd hoop in je ogen. Ik moest weten wie die kleine meid was.” “Ik? Ik ben helemaal niemand…” “Je kunt mijn dochter worden!” “Uw dochter?” vroeg Leida aarzelend. “Ja, mijn dochter!” zei de koning, “Ikzelf heb geen kinderen. Dit land heeft een prinses nodig. Iemand die met het volk bezig is.” “Maar waarom? Waarom ik? Waarom niet iemand die rijk is?” “Stel geen vragen. Ik wil jou als mijn dochter, als mijn prinses. Jou, en niet iemand anders.”
Kon de droom van Leida toch nog uitkomen? Kon ze werkelijk prinses worden? Ze ging met de koning mee, naar het paleis. Daar kreeg ze nieuwe kleren, prachtige jurken. Ze mocht samen met de koning van een overheerlijke maaltijd eten. Het was zover, ze was prinses! De koning adopteerde haar en zo mocht Leida opgroeien in een koningsgezin. Ze werd eindelijk gelukkig. Ze werd ouder en het volk hield van haar. Ze zorgde dat niemand nog arm was in het land en dat iedereen gelukkig werd.
*** EINDE ***
Zo werd Leida prinses. Ook ik ben een prinses, en jij kunt ook prins of prinses zijn. Want God is een koning en wil ons als Zijn kinderen hebben. Hij is zelf naar de aarde gekomen, om ons te redden. Hij heeft zich laten vernederen, uiteindelijk zelf laten vermoorden! Gelukkig was/is Hij sterker dan de dood en is Hij terug opgestaan.
** BLESSED BE HIS NAME!!! **
Hier sta ik dan terug...
Hier sta ik dan terug
Alleen en verlaten
Niemand die me ziet
Zelf de duiven op het grasveld
Merken mij niet op
Niemand die me hoort
Maar dan opeens
Voel ik Uw aanwezigheid
Uw liefdevolle ogen
Die op me neerkijken
Uw armen die U
Rond me heen slaat
Een hand op mijn schouder
En dan besef ik opeens:
Ik ben niet alleen
U staat naast mij
U houdt van mij!
Alleen en verlaten
Niemand die me ziet
Zelf de duiven op het grasveld
Merken mij niet op
Niemand die me hoort
Maar dan opeens
Voel ik Uw aanwezigheid
Uw liefdevolle ogen
Die op me neerkijken
Uw armen die U
Rond me heen slaat
Een hand op mijn schouder
En dan besef ik opeens:
Ik ben niet alleen
U staat naast mij
U houdt van mij!
.
Oude herinneringen
Hey lieve mensjes,
Gisteren (eigelijk al eergisteren, wan ’t is 2.30u ’s nachts) kon ik zo niet slapen. Ik had een dipje en ik lag steeds te woelen in mijn bed. Dus ik dacht: ik ga een beetje in mijn dagboek schrijven. En toen viel het mij in dak zo nog enkele dingen in mijn dagboek moest plakken. Maar eigelijk heeft dat allemaal niets te maken met wat ik gedaan heb vannacht. Ik heb zo allemaal foto’s zitten bekijken, postkaartjes gelezen, brieven die ik zelf nog heb geschreven, etiketjes, dingetjes uit India (bv. winkeltiketjes e.d.). Ik vond het allemaal zo bemoedigend. ’t Was echt supertof om zo oude herinneringen boven te halen. Ik voelde allerlei emoties, heb zelf zitten huilen, maar ook lachen. En ik heb een “bemoedigingsenvelop” gemaakt (de envelop is wel al aan het scheuren =p). Dus als ik nu een dipje heb, dan kijk ik gewoon in die envelop dat vol bemoedigende kaartjes, foto’s en andere mooie herinneringen zit.
‘k Heb er echt van genoten.
Gisteren (eigelijk al eergisteren, wan ’t is 2.30u ’s nachts) kon ik zo niet slapen. Ik had een dipje en ik lag steeds te woelen in mijn bed. Dus ik dacht: ik ga een beetje in mijn dagboek schrijven. En toen viel het mij in dak zo nog enkele dingen in mijn dagboek moest plakken. Maar eigelijk heeft dat allemaal niets te maken met wat ik gedaan heb vannacht. Ik heb zo allemaal foto’s zitten bekijken, postkaartjes gelezen, brieven die ik zelf nog heb geschreven, etiketjes, dingetjes uit India (bv. winkeltiketjes e.d.). Ik vond het allemaal zo bemoedigend. ’t Was echt supertof om zo oude herinneringen boven te halen. Ik voelde allerlei emoties, heb zelf zitten huilen, maar ook lachen. En ik heb een “bemoedigingsenvelop” gemaakt (de envelop is wel al aan het scheuren =p). Dus als ik nu een dipje heb, dan kijk ik gewoon in die envelop dat vol bemoedigende kaartjes, foto’s en andere mooie herinneringen zit.
‘k Heb er echt van genoten.
vakantie!!!
vakantie!!!!!!!!!
Ik ben zo blij dat die examens eindelijk achter de rug zijn! Man, wat een stress periode. Nu nog wachten tot maandag, dan hoor ik of ik herexamens heb of niet. Ik hoop/bid van niet, het mag gwn niet! Maar daar gaan we nog niet aan denken. Nu gwn ff genieten van enkele daagjes rust!
Vandaag was ik te laat op mijn mondeling examen! Pff, ik was megabang. Maar ik dacht dat ik later moest, maar niet dus. Gelukkig was de leerkracht niet boos. Ze wenste me succes met "alle mooie dingen die ik ga doen in mijn leven" en dat het een "goed examen was", dus... een pak van mijn hart.
Ik ben zo blij dat die examens eindelijk achter de rug zijn! Man, wat een stress periode. Nu nog wachten tot maandag, dan hoor ik of ik herexamens heb of niet. Ik hoop/bid van niet, het mag gwn niet! Maar daar gaan we nog niet aan denken. Nu gwn ff genieten van enkele daagjes rust!
Vandaag was ik te laat op mijn mondeling examen! Pff, ik was megabang. Maar ik dacht dat ik later moest, maar niet dus. Gelukkig was de leerkracht niet boos. Ze wenste me succes met "alle mooie dingen die ik ga doen in mijn leven" en dat het een "goed examen was", dus... een pak van mijn hart.
donderdag 19 juni 2008
Mondeling Frans (deel II)
Yes, Frans is goed gegaan: 70% =)
Man, zo stressen dat ik deed! Bijna iedereen die voor mij was geweest, was gelijk gebuisd, dus ik megabang hé. Want normaal ben ik niet goed in Frans, dus ik dacht: ik ga zeker ook gebuisd zijn. Dus ik naar binnen, eerst nog een babbeltje slaan met de leerkracht =p en toen begonnen! Heb wel veel moeten gokken, maar hij was zeer motiverend en hielp wel een beetje. Maarja, kmoest zo zinnen situeren in da boek, maar ik wou da dus eerst vertalen, ma ik kreeg bijna geen tijd jong. Ma da ging dus vlot. “Toevallig” hé, dat ik (bijna) al mijn citaten goed had (thx God!).
En dan moest ik zo mijn passageke voordragen hé. En kwas nog maar net bezig en kmoest al stoppen, hij had genoeg gehoord. Tleukste stuk moest nog komen… kheb dus niet moeten schreeuwen. Ahja =)
Zo, kga dan sebiet wat beginnen leren aan mijn cultuur. Nog ééntje te gaan =) kheb wel geen fut meer jong. Nog ff doorbijten. Come on Mgli, you can do it! Believe in yourself… believe in God!
Man, zo stressen dat ik deed! Bijna iedereen die voor mij was geweest, was gelijk gebuisd, dus ik megabang hé. Want normaal ben ik niet goed in Frans, dus ik dacht: ik ga zeker ook gebuisd zijn. Dus ik naar binnen, eerst nog een babbeltje slaan met de leerkracht =p en toen begonnen! Heb wel veel moeten gokken, maar hij was zeer motiverend en hielp wel een beetje. Maarja, kmoest zo zinnen situeren in da boek, maar ik wou da dus eerst vertalen, ma ik kreeg bijna geen tijd jong. Ma da ging dus vlot. “Toevallig” hé, dat ik (bijna) al mijn citaten goed had (thx God!).
En dan moest ik zo mijn passageke voordragen hé. En kwas nog maar net bezig en kmoest al stoppen, hij had genoeg gehoord. Tleukste stuk moest nog komen… kheb dus niet moeten schreeuwen. Ahja =)
Zo, kga dan sebiet wat beginnen leren aan mijn cultuur. Nog ééntje te gaan =) kheb wel geen fut meer jong. Nog ff doorbijten. Come on Mgli, you can do it! Believe in yourself… believe in God!
Mondeling Frans (deel I)
Zo meteen ga ik vertrekken naar mijn mondeling van Frans. Wonder boven wonder ben ik niet zo nerveus. Mss omdat ik weet dat ik al geslaagd ben. Ik moet nl. nog maar 1 procent halen, dus dat komt wel in orde hé.
Zoals ik gisteren al zei moesten we zo’n toneelstuk lezen. Daar gaat de leerkracht dan vraagjes over stellen. En we moeten zo ook één scène spelen (alleen). Ik hou wel van toneel, maar ik ga zkr te veel zenuwen hebben en dan zo op platte intonatie spelen, en het is juist een stuk waarin wordt geschreeuwd enzo. Maar zie je mij daar al schreeuwen voor die leerkracht :p? Dat stille meisje van in de klas gaat eens staan roepen. Bwahaha, kzie het al voor mij. “Je ne peut pas! Je-ne-peut-pas!...” Ik moet bijna vertrekken. Ik hoop dat ik op tijd ga zijn, want ik weet eigelijk niet hoelaat ik daar moest zijn. Jonas uit mijn klas zei dat hij om 11.10u moest en dat hij de laatste was, maar volgens mij heeft Mr. De Clerq, onze leerkracht Frans, gezegd dat ik als laatste moest om 11u25, omdat toen nog niet zeker was of ik de examens mee ging doen (klierkoorts e.d.). Ahja, ik ben daar rond 11u nu, dus ik hoop dat ik ietske later moet. Oh nee, de zenuwen beginnen te komen! Direct gaat mijn bus te laat zijn en dan ben ik te laat op mijn examen!!! Whaaa!!! (ok, ik ben een stressbeest, I know). Mss moet ik nu al vertrekken en dan ben ik daar om 10.30? Das mss beter. Ja, kga da doen. Oh nee, ik kijk net naar buiten en het regent. Ahja, we gaan niet smelten hé.
Ok, doedeloei.
~X~
Zoals ik gisteren al zei moesten we zo’n toneelstuk lezen. Daar gaat de leerkracht dan vraagjes over stellen. En we moeten zo ook één scène spelen (alleen). Ik hou wel van toneel, maar ik ga zkr te veel zenuwen hebben en dan zo op platte intonatie spelen, en het is juist een stuk waarin wordt geschreeuwd enzo. Maar zie je mij daar al schreeuwen voor die leerkracht :p? Dat stille meisje van in de klas gaat eens staan roepen. Bwahaha, kzie het al voor mij. “Je ne peut pas! Je-ne-peut-pas!...” Ik moet bijna vertrekken. Ik hoop dat ik op tijd ga zijn, want ik weet eigelijk niet hoelaat ik daar moest zijn. Jonas uit mijn klas zei dat hij om 11.10u moest en dat hij de laatste was, maar volgens mij heeft Mr. De Clerq, onze leerkracht Frans, gezegd dat ik als laatste moest om 11u25, omdat toen nog niet zeker was of ik de examens mee ging doen (klierkoorts e.d.). Ahja, ik ben daar rond 11u nu, dus ik hoop dat ik ietske later moet. Oh nee, de zenuwen beginnen te komen! Direct gaat mijn bus te laat zijn en dan ben ik te laat op mijn examen!!! Whaaa!!! (ok, ik ben een stressbeest, I know). Mss moet ik nu al vertrekken en dan ben ik daar om 10.30? Das mss beter. Ja, kga da doen. Oh nee, ik kijk net naar buiten en het regent. Ahja, we gaan niet smelten hé.
Ok, doedeloei.
~X~
woensdag 18 juni 2008
Ik ben het beu
Pff, ‘k ben het beu: de examens. Nog twee te gaan, maar ik krijg niets meer in mijn hoofd, het zit boordevol, te vol. Maar we moeten volhouden, en vertrouwen op God. Kom op Magali, nog maar twee daagjes. Morgen Frans, mondeling. Ik moet een toneelstuk lezen (van 140 pag.): Montserrat. Het verhaal is wel mooi, maar ik ben gewoon te moe en heb hoofdpijn. Misschien moet ik mij een uurtje leggen slapen… Ik weet het niet. Ik weet niet eens hoelaat ik morgen naar mijn mondeling examen moet. Dat stond in mijn agenda, maar die moest ik gisteren afgeven. Idem voor mijn examen vrijdag.
Ik ben echt zo bang om herexamens te hebben hé. Stress!!! Ik kan niet eens leren, als ik herexamens heb. Ik ben naar Bosnië (met Jeugd Met Een Opdracht, evangelisatie) van 14 juli tot 9 augustus (en de herexamens vallen op 7 en 8 augustus ofzo). En de twee weken voordat ik naar Bosnië ga, ben ik ook niet thuis. Dan moet ik babysitten op mijn buurjongetje en geef ik enkele dag leiding in Oranje.
Maar ik geloof in wonderen, ik geloof in God! Zijn plan zal voltooien, hoe dan ook!
Zo, nu ga ik nog wat verderlezen.
Doedels Princess Mgli
~X~
Ik ben echt zo bang om herexamens te hebben hé. Stress!!! Ik kan niet eens leren, als ik herexamens heb. Ik ben naar Bosnië (met Jeugd Met Een Opdracht, evangelisatie) van 14 juli tot 9 augustus (en de herexamens vallen op 7 en 8 augustus ofzo). En de twee weken voordat ik naar Bosnië ga, ben ik ook niet thuis. Dan moet ik babysitten op mijn buurjongetje en geef ik enkele dag leiding in Oranje.
Maar ik geloof in wonderen, ik geloof in God! Zijn plan zal voltooien, hoe dan ook!
Zo, nu ga ik nog wat verderlezen.
Doedels Princess Mgli
~X~
God thinks you're wonderfull
...It may be difficult for you
to believe that
God knows your name...
But He does.
Written on His hand.
Spoken by His mouth.
Whispered by His lips. Your name.
"I have written your name on My hand."
Isaiah 49:16
You have captured
the heart of God.
He cannot bear to live
without you.
God's dream is
to make right with Him.
And the path to the cross t
ells us exactly how far
God will go to call us back.
"It is not our love for God,
is God's love for us in sending His Son
to be the way to take away our sin."
1 John 4:10
If you want to touch God's heart,
use the name He loves to hear:
call Him "Father".
He thinks you're wonderfull.
to believe that
God knows your name...
But He does.
Written on His hand.
Spoken by His mouth.
Whispered by His lips. Your name.
"I have written your name on My hand."
Isaiah 49:16
You have captured
the heart of God.
He cannot bear to live
without you.
God's dream is
to make right with Him.
And the path to the cross t
ells us exactly how far
God will go to call us back.
"It is not our love for God,
is God's love for us in sending His Son
to be the way to take away our sin."
1 John 4:10
If you want to touch God's heart,
use the name He loves to hear:
call Him "Father".
He thinks you're wonderfull.
bron: "God thinks you're wonderfull" - Max Lucado
dinsdag 17 juni 2008
Het meisje uit India
.JPG)
Wanneer ik aan jou denk,
Aan jou, een meisje van een jaar of zes,
Zie ik die donkerbruine ogen van jou.
Diepe ogen, maar gevuld met een grote leegte.
Er is geen glimlach op je gezicht te vinden.
Je was verlegen en heel erg stil.
Daar stond je, in de duisternis
Ver weg van de andere kinderen,
Met je vuile en kapotte kledij
En je haar in de war.
Angst was het enige wat ik kon bespeuren.
Maar toch was je nieuwsgierig
En bleef je naar ons kijken.
En toen ik je een ballon gaf,
Nam je die voorzichtig aan.
En voor het eerst sinds ik je observeerde,
Zag ik een glinstering in je ogen verschijnen,
Een teken van dankbaarheid zag ik op je gezichtje.
Ik ken de gevoelens niet die jij hebt
Of het ongeluk in je leven.
Ik kan niet eens met je praten,
Maar één ding kan ik wel voor je doen
En dat is bidden, lieve kleine meid.
En ik geloof dat God jou zal redden
En je zal weghalen uit de duisternis
Aan jou, een meisje van een jaar of zes,
Zie ik die donkerbruine ogen van jou.
Diepe ogen, maar gevuld met een grote leegte.
Er is geen glimlach op je gezicht te vinden.
Je was verlegen en heel erg stil.
Daar stond je, in de duisternis
Ver weg van de andere kinderen,
Met je vuile en kapotte kledij
En je haar in de war.
Angst was het enige wat ik kon bespeuren.
Maar toch was je nieuwsgierig
En bleef je naar ons kijken.
En toen ik je een ballon gaf,
Nam je die voorzichtig aan.
En voor het eerst sinds ik je observeerde,
Zag ik een glinstering in je ogen verschijnen,
Een teken van dankbaarheid zag ik op je gezichtje.
Ik ken de gevoelens niet die jij hebt
Of het ongeluk in je leven.
Ik kan niet eens met je praten,
Maar één ding kan ik wel voor je doen
En dat is bidden, lieve kleine meid.
En ik geloof dat God jou zal redden
En je zal weghalen uit de duisternis
*
*
Dit gedicht is geïnspireerd door een meisje uit India, maar niet het meisje van de foto (wel getrokken in India door één van mijn teamgenoten)
Psalm 27:7-8
Luister HERE, hoe ik hardop naar U roep!
Wees zo goed mij te antwoorden en geef mij genade.
U Zelf laat mijn hart naar U vragen.
Ik wil U zoeken, HERE.
Psalm 27:7-8
maandag 16 juni 2008
De omgekeerde wereld
Een verhaal door prinses Mgli.
Met in de hoofdrollen:
Siba aka 'edele ros'
Minoes aka 'duistere draak'
Kraai aka 'schreeuwende arend'
Niet zo lang geleden werd mijn edele ros, Siba aangevallen door de duistere draak, Minoes:
Zo zat mijn edele ros (nu ja, edel is een groot woord, want eigelijk is Siba zo bang als een haas) op een warme lentedag te zonnen, maar opeens kwam die duistere draak uit het niets te voorschijn. Mijn paardachtig hondje (dat eerder lijkt op een wit vosje) schrok zich bijna dood en rende zo hard het kon. De duistere draak erachteraan. Omdat ik, prinses Mgli, ook buiten aan het zonnen was, kon ik dit, eigelijk amusante, schouwspel waarnemen en lachte ik me bijna krom. De eer van mijn ros was gebroken en hij liep dagenlang ongelukkig, al jammerend rond.
Maar vandaag proefde mijn, niet zo moedig, rosje zijn wraak, en zijn wraak was zoet! Terug zaten mijn ros en ik te zonnen en de draak kwam ons van een afstandje begluren. Maar toen gebeurde het onverwachtse: een schreeuwende arend kwam op deze duistere draak aangevlogen en nu was het zijn beurt om zich rot te schrikken. De draak spurtte miauwend weg, het huisje van de heks, Viv, binnen.
En zo werd op deze prachtige dag de eer van mijn edele ros hersteld!
Met in de hoofdrollen:
Siba aka 'edele ros'
Minoes aka 'duistere draak'
Kraai aka 'schreeuwende arend'Niet zo lang geleden werd mijn edele ros, Siba aangevallen door de duistere draak, Minoes:
Zo zat mijn edele ros (nu ja, edel is een groot woord, want eigelijk is Siba zo bang als een haas) op een warme lentedag te zonnen, maar opeens kwam die duistere draak uit het niets te voorschijn. Mijn paardachtig hondje (dat eerder lijkt op een wit vosje) schrok zich bijna dood en rende zo hard het kon. De duistere draak erachteraan. Omdat ik, prinses Mgli, ook buiten aan het zonnen was, kon ik dit, eigelijk amusante, schouwspel waarnemen en lachte ik me bijna krom. De eer van mijn ros was gebroken en hij liep dagenlang ongelukkig, al jammerend rond.
Maar vandaag proefde mijn, niet zo moedig, rosje zijn wraak, en zijn wraak was zoet! Terug zaten mijn ros en ik te zonnen en de draak kwam ons van een afstandje begluren. Maar toen gebeurde het onverwachtse: een schreeuwende arend kwam op deze duistere draak aangevlogen en nu was het zijn beurt om zich rot te schrikken. De draak spurtte miauwend weg, het huisje van de heks, Viv, binnen.
En zo werd op deze prachtige dag de eer van mijn edele ros hersteld!
Machtige Heer, grote Verlosser
Machtige Heer, grote Verlosser,
iedere dag kneden uw handen
mijn leven als klei.
Zo vormt U mij naar uw plan.
U roept mij zacht in uw nabijheid;
daar vind ik kracht,
Uw Geest omgeeft mij.
Leer mij, o Heer,
hoe ik steeds meer leef als U.
U riep mij om voor U te leven,
aan U alleen wil ik mij geven.
Trek mij, o Heer,
dichter naar U toe.
Refrein:
Neem mij, kneed mij,
vorm mij, vul mij:
ik leg mijn leven in uw sterke hand.
Roep mij, zend mij,
leid mij, wandel naast mij:
ik leg mijn leven in uw sterke hand.
U roept mij zacht...
U riep mij...
(Refrein 2x)
Vandaag zat dit liedje in mijn hoofd.
Ik moet zeggen, dit liedje is toch één van mijn lievelingsliedjes.
Vooral het refrein vind ik zeer machtig, maar ook de strofes vind ik zeer mooi.
Een liedje om te zingen met je hart.
zondag 15 juni 2008
De man aan de hemelpoorten
Er was eens een rijke en welvarende man. Toen hij na een prachtig leven aan zijn einde kwam, werd hij naar de poorten van de hemel gebracht. Toen hij daar aankwam, zag hij dat er niemand was. Ook zag hij dat de poorten van de hemel niet wijdopen stonden, zoals hij verwacht had. Nee, de grote, gouden hemelpoorten waren gesloten. De man riep, maar hij kreeg geen antwoord. Na nog enkele pogingen, ging hij op de rand van een wolk zitten. Hij dacht eraan hoe het er achter de poorten uit zou zien en hoe het eraan toe gaat daar. De tijd verstreek, maar niemand kwam opdagen of de poorten opendoen. Na een lange tijd dacht hij terug aan zijn leven op aarde. Hij had een mooi leven gehad, hij had een vrouw en kinderen gehad, een mooie job, auto, huis. Hij was gelukkig geweest. Hij had alles wat z’n hartje begeerde. Of toch bijna alles… Toen besefte hij dat hij nooit echt God gevolgd had. Hij geloofde wel in God en hij wist dat Jezus voor zijn zonden aan het kruis was gestorven, hij ging naar de kerk… maar eigelijk had hij nooit echt Gods wil gedaan, eigelijk luisterde hij nooit naar God en nam alles vanzelfsprekend aan. Hoewel hij rijk was, deelde hij niet altijd waar het kon, hij was best gierig en hij besefte dat hij zijn vrouw veel te weinig verwende en te weinig toonde aan zijn vrouw en kinderen dat hij hen graag zag. Ook bad hij veel te weinig en hij zag in dat hij wel meer dan één keer in de week stille tijd mocht houden.
De man dacht na, en merkte dat hij niet zo gelukkig was, dan dat hij zich voorhield. Hij miste God in zijn leven. Wat had hij spijt dat hij zo weinig tijd doorbracht met God. En nu… nu was het te laat. Nu stond hij daar, voor de poorten van de hemel, en hij kan niet eens binnen. Meer en meer drong het hem binnen wat er gebeurde. Hij kreeg een wee gevoel in zijn buik en de man begon te huilen. Eerst heel stil, maar even later stroomden de tranen over zijn wangen en hij huilde met hevige snikken. Hij wou dat hij zijn leven opnieuw kon doen, hij zou zoveel anders doen. Hij zou die arme man in zijn straat wat geld en kleren geven, hij zou zijn vrouw en kinderen elke dag met liefde en tederheid behandelen… hij zou bijna perfect zijn. Het speet hem zo, hij riep het uit: “HET SPIJT ME, GOD!!!”
Hij kon het niet meer aan en wou van de wolk springen, om in het duister te belanden. Maar, net op dat moment, voelde hij een hand op zijn schouder. Het was een warme, stevige hand, die hem tegenhield. De man draaide zich om en zag een man in een prachtig, wit gewaad staan. Hij straalde zo dat de man het warm kreeg vanbinnen. Het was Jezus!
“Kom,” zei Hij, maar de man richtte zijn blik op de grond. “Kom,” herhaalde Jezus, maar de man zei: “Hoe kan ik nu met U meekomen na alles wat ik misdaan heb op aarde? Ik heb U in de steek gelaten.” En de man draaide zich terug om. Opnieuw nam Jezus de man bij de schouders en zei: “Je zonden zijn vergeven. Ik heb met mijn bloed je schoongewassen! Mijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk!”
De poorten van de hemel gingen geluidloos open en Jezus leidde de man naar binnen.
.
De man dacht na, en merkte dat hij niet zo gelukkig was, dan dat hij zich voorhield. Hij miste God in zijn leven. Wat had hij spijt dat hij zo weinig tijd doorbracht met God. En nu… nu was het te laat. Nu stond hij daar, voor de poorten van de hemel, en hij kan niet eens binnen. Meer en meer drong het hem binnen wat er gebeurde. Hij kreeg een wee gevoel in zijn buik en de man begon te huilen. Eerst heel stil, maar even later stroomden de tranen over zijn wangen en hij huilde met hevige snikken. Hij wou dat hij zijn leven opnieuw kon doen, hij zou zoveel anders doen. Hij zou die arme man in zijn straat wat geld en kleren geven, hij zou zijn vrouw en kinderen elke dag met liefde en tederheid behandelen… hij zou bijna perfect zijn. Het speet hem zo, hij riep het uit: “HET SPIJT ME, GOD!!!”
Hij kon het niet meer aan en wou van de wolk springen, om in het duister te belanden. Maar, net op dat moment, voelde hij een hand op zijn schouder. Het was een warme, stevige hand, die hem tegenhield. De man draaide zich om en zag een man in een prachtig, wit gewaad staan. Hij straalde zo dat de man het warm kreeg vanbinnen. Het was Jezus!
“Kom,” zei Hij, maar de man richtte zijn blik op de grond. “Kom,” herhaalde Jezus, maar de man zei: “Hoe kan ik nu met U meekomen na alles wat ik misdaan heb op aarde? Ik heb U in de steek gelaten.” En de man draaide zich terug om. Opnieuw nam Jezus de man bij de schouders en zei: “Je zonden zijn vergeven. Ik heb met mijn bloed je schoongewassen! Mijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk!”
De poorten van de hemel gingen geluidloos open en Jezus leidde de man naar binnen.
.
Oh Ster der sterren
U bent de zon, ik ben de maan
U bent warmte, ik ben kil
U geeft licht, ik ben slechts een schaduw
Maar U, oh Ster der sterren,
Laat Uw licht weerkaatsen
Op mijn donkere gronden
U laat mij
Een reflector wezen van Uw licht
En zo mag ik op mezelf
Een lichtje zijn
Een lichtje dat Uw licht doorgeeft
Aan de wereld waar de duisternis heerst.
U bent warmte, ik ben kil
U geeft licht, ik ben slechts een schaduw
Maar U, oh Ster der sterren,
Laat Uw licht weerkaatsen
Op mijn donkere gronden
U laat mij
Een reflector wezen van Uw licht
En zo mag ik op mezelf
Een lichtje zijn
Een lichtje dat Uw licht doorgeeft
Aan de wereld waar de duisternis heerst.
Welkom (aan mezelf)
Hallo iedereen,
Ik ben dus Magali, bijna 18.
Wrm ik een blog maak? Hmm, omdat ik me verveel denk ik.
Eigelijk weet ik helemaal niet wat ik op deze blog kan zetten, want ik heb eigelijk een vreselijk saai leven :p Maarja, we kunnen het altijd proberen hé.
Dus bij deze mijn eerste bericht! Whoehoe!
- Gefeliciteerd Mgli!
* Dank je, dank je^^
Veel leesplezier!
Ik ben dus Magali, bijna 18.
Wrm ik een blog maak? Hmm, omdat ik me verveel denk ik.
Eigelijk weet ik helemaal niet wat ik op deze blog kan zetten, want ik heb eigelijk een vreselijk saai leven :p Maarja, we kunnen het altijd proberen hé.
Dus bij deze mijn eerste bericht! Whoehoe!
- Gefeliciteerd Mgli!
* Dank je, dank je^^
Veel leesplezier!
Abonneren op:
Posts (Atom)