Mijn leven op de hogeschool

Hallo lieve blog-lezertjes,
Aan allen die aanwezig zijn: proficiat; en aan allen die niet aanwezig zijn: ook proficiat!
Zoals je merkt ben ik een beetje gek, de reden? Het is hier supertof! (en ik ben gewoon bekaf, en dan ben ik ook altijd knetter). Ik heb echt al heel veel mensen leren kennen en ik word echt super goed aanvaard (wat toch wel een beetje nieuw is voor mij). De lessen zijn totnutoe interessant en het is heel veel herhaling van vorig jaar (wat dus goed is).
Maar lieve al dan niet medebloggertjes, ik mag jullie toch het volgende verhaal niet onthouden. Mijn eerste ervaring in het centrum van Kortrijk (en eigelijk nog meer buiten het centrum).
Vandaag had ik les tot 15:45u, dus omdat ik nog niet zoveel huiswerk had, dacht ik eens op mijn eentje het centrum van Kortrijk te verkennen en nog wat spulletjes te kopen voor op mijn peda. Zo ging ik lijnbus 13 nemen. De chauffeur vertelde me dat ik op het belletje moest drukken als we in de tunnèl gingen rijden, dus zo deed ik dat en stapte ik de volgende halte af. "Hmm, is dit het centrum?" dacht ik. Groot was het niet, dus ging ik nog wat andere winkelstraten zoeken (omdat ik wist dat er zeker een Casa en een Zeeman moest zijn, want mijn ma had daar donderdag iets gekocht). Niet veel later wist ik helemaal niet meer waar ik was, maar dat was algauw in orde. Toen stond ik in de winkel en werkte mijn bankkaart niet meer (vind ik altijd zo'n afgang), maar gelukkig kon ik nog geld afhalen.
Maar lieve lezertjes, ik laat al dit saaie gedoe even over en ik ga naar het moment dat ik terug naar de Katho wou. Dus ik wou terug de 13 nemen, dit is een bus die voortdurend toertjes rijdt, dus ik moest hem op dezelfde plaats nemen waar ik afgestapt was, dit gebeurde dan ook zo. Ik wist ook dat dit toertje niet lang duurt, een minuut of 10. Na een kwartiertje begon ik me zo af te vragen wanneer mijn halte ging komen, en ik zat te twijfelen of ik het aan de chauffeur zou vragen, maar ik wist dat ik mijn halte ging herkennen, dus ik deed dit toch maar niet. Nog een tiental minuutjes later, vond ik het toch echt raar dat ik er nog niet was. Op datzelfde moment stonden we even stil, en ik was naar buiten aan het kijken. In een etalageraam dat ik door het busraam zag, werd het lijnnummer weerspiegeld: 62!!! Ik belde meteen en het volgende moment stond ik in een protverlaten plaats. Ik stond in Heule, in de Oudstrijdersstraat, zag ik aan de bushalte. En ik moest nog een halfuur wachten tot mijn volgende bus kwam (gelukkig, want er was altijd anderhalf uur tussen, en die ik wou nemen was 18:28u). Ik heb meteen naar een vriend van op de peda gesmst met de vraag wat ik moest doen, en hij was zo vriendelijk om te wachten aan het station tot ik er was, zodat we dan samen de goede bus konden nemen (T.B., als je dit leest: nogmaals super bedankt!!!). Dan zijn we nog even lekker samen frietjes gaan eten en uiteindelijk zijn we op de kamer van een pedagenoot beland en nu is het 23:11u en zijn zij net uit mijn kamer.
Zo dat was mijn verdwaalverhaaltje. Hoewel ik er nu mee kan lachen, was het niet op het moment zelf. Maar nu dus wel, en dat is het belangrijkste.

Verder heb ik gisteren ook tot iets na middernacht gebabbeld met pedagenoten en dan nog 2 uurtjes wakker gelegen van al de indrukken die ik op mijn eerste dagje ervaart heb.
Zo, maar nu ga ik toch slapen. Normaal ging ik mijn eerste vakjes beginnen samenvatten, maar dat zal nu toch een dagje moeten worden opgeschoven (stoute ik...).
Zo, dikke knuffel aan iedereen die het wil ontvangen.
~Princess Magali~