Help...

Ik weet niets meer te schrijven de laatste tijd... Is mijn leven echt zo oninteressant geworden, of was het altijd al zo, maar zeverde ik vroeger gewoon wat? Geloof me, ik denk nog veel aan mijn blog en ik laat jullie niet in de steek, ik weet gewoon niet wat te schrijven. Nu vallen me wel twee dingen in: 1. Ik had overlaatst een examen gehad, mijn allereerste examen op de hogeschool!!! Eerst had ik een proefexamen en daarvoor had ik 19/20, maar ik had al de vragen op voorhand gekregen van iemand, waardoor het niet echt moeilijk was om zoveel te halen, maar toch was ik wel blij. En je moest de leerkracht zien kijken hebben toen gezegd had dat ik zoveel had, want we moesten het examen van een medestudent verbeteren. En ik heb nogal problemen met die leerkracht, omdat ik een beetje te luidruchtig ben (was) en haar les. Maar doet er niet toe. Wat er wel toe deed, was het echte examen! Ik vond het best wel spannend. Dus ik maakte het examen, en ik had eigelijk wel het gevoel dat het goed gegaan was, maar al mijn medestudenten vonden het zo ontzettend moeilijk en echt iedereen was aan het flippen, en ja, dat zette zich natuurlijk ook op mij en ik begon te twijfelen of het wel daadwerkelijk zo goed gegaan was dan ik dacht. Maar twee dagen later mocht ik al op gesprek met de leerkracht, ja met diegene die me niet zo goed afkan, en kreeg ik mijn punten al: 13,5/15!!! Whoehoe! Ikke wel blij natuurlijk. Het gesprek verliep wel wat minder goed. Ik kreeg een heleboel terechte, maar vooral onterechte kritiek naar mijn hoofd gesmeten... Maar ja, ondertussen zorg ik er voor dat de leerkracht niets meer van commentaar op mij kan geven (hoewel ze wel altijd iets vind) en zorg ik dat ik veel antwoord e.d., we zien wel (de reden daarvoor is dat we ook op onze attitude gequoteerd worden voor dit vak).
En 2. Magali heeft een stretch in haar oor!!! Ja, een stretch, zo'n gat in je oor =p maar een kleintje bij mij. Ik weet het, de meeste vinden dat vies en eng, maar ja, ik vind het mooi (kleintjes dus), dus heb ik nu ook één. Om misverstanden te vermijden (dat jullie niet denken dat ik met zo'n groot gat in mijn oor loop) en gewoon omdat ik graag foto's neem en op mijn blog plaats, zal ik een foto ervan plaatsen =p
Zo, dit was het weer voor vandaag (of voor de komende halve maand). Zo meteen ga ik lekker een ijsje gaan eten met de liefste jongen van de hele wereld en nog lekker genieten van de mooie avond :)
Dag dag lieve mensjes!Gewoon omdat deze leuk is ;-)

Het ontstaan van Fredje

Ik heb in een vorig blogbericht beloofd dat ik het verhaal van Fredje nog ging vertellen.
Eerst en vooral, dit is Fredje.1 november ben ik met mijn vriend en enkele vrienden van hem naar Bellewaerde geweest. Echt super leuk. Wel slecht weer, maar ja, dat risico neem je als je in het najaar naar een pretpark gaat, hé.
Maar we liepen dus in het park, en we zagen van die kraampjes staan om ballen in te gooien (wat er makkelijker uitzag dan het was). En iedereen wou dat proberen, maar ik vond dat een beetje geldverspilling (het was 2€ voor 2 ballen te gooien!!!). Maar we stonden daar al een halfuur, iedereen had daar al een 10-tal € aan uitgegeven, behalve ik en het resultaat waren 2 gewonnen kikkers (door een eenzelfde persoon). Maar een meisje in ons groepje, Hanne, was echt verzot van kikkers en ze wou echt een hebben. En die ene jongen die al 2 kikkers had gewonnen, had ze beide aan zijn vriendin gegeven en het was echt superzielig voor Hanne. En eigelijk had ik iedereen al een halfuur bezig gezien en was ik benieuwd wat ik ervan zou terecht brengen. Dus... Ja, inderdaad, Magali ging het ook eens proberen! Ik zei nog 'allemaal kijken hoe Magali afgaat!', alle ogen op mij gericht, ik gooi de bal en GOAL!!!!!!!!!! Jaaaaaaaaaaaaa! Raak! Whoehoehoe!!! (mijn reactie was in werkelijkheid nog uitbundiger, het kon me niet schelen wat iedereen van me dacht). Dus ik had een kikkertje gewonnen. De tweede bal was niet raak, maar misschien maar best, want anders had ik zo'n grotere knuffel gewonnen en ging de verleiding misschien te groot zijn geweest om niet te doen wat ik heb gedaan: de kikker aan Hanne geven.
Niet dat ik wil stoefen over het feit dat ik die kikker heb weggegeven, ik wil enkel stoefen over het feit dat mijn eerste bal meteen raak was, terwijl anderen (grote, sterke jongens) al 10-tallen euro's hadden afgegeven en (bijna) niets hadden gewonnen. =p
Maar Fredje hangt in mijn kamer, dus bovenbeschreven kikker kan Fredje niet zijn! Inderdaad niet. Hanne ging ook nog eens proberen te gooien, en ja, ze had ook prijs! En dan heb ik haar kikker gekregen, en zo is Fredje ontstaan. En die zit nu op mijn staanlamp in mijn peda-kamertje. Is hij niet cool?

Night of the proms!

Gisteren ben ik naar Night of the proms geweest. Eén woord: zalig! Het was echt zo goed, met de perfecte liedjes, zoals 'I believe I can fly' en 'They stood up for love' en prachtige klassieke én gospelmuziek!

Maar laat ik beginnen bij het begin. Na een hele leuke rit op de bus met mijn medestudentjes van de katho, eerste -, tweede -en derdejaars, allemaal Ipsoc-genootjes, kwamen we eindelijk aan in het Sportpaleis. Bollie en ik bleven bij Bart, Maxim en Petje, drie van onze vrienden die naar de personen-met-een-handicap-ruimte aka vip-ruimte, mochten. Bollie duwde Bartje in zijn rolstoel, ik Maxim en Petje zichzelf. En normaalgezien worden rolstoelgebruikers dan verder begeleid door het Rode-Kruis, maar wij mochten steeds verder mee, tot we in de vip-ruimte waren terecht gekomen. Ik keek mijn ogen uit mijn hoofd, wat een beeld! Vanuit die plaatsen, heb je echt een perfect zicht. Ik dacht dat we elk moment terug naar beneden moesten, want we hadden eigelijk staanplaatsen, maar opeens kwamen ze met twee stoelen voor Bollie en mij. Wat hebben we genoten! Ik voelde me intens gelukkig.

Na de pauze zijn we dan wel naar beneden gegaan, om het tweede deel bij onze andere vrienden te staan. De sfeer zat er dik in!

Ik heb echt zo genoten van die avond :) ik kijk al uit naar volgend jaar!

Met dank aan al mijn peda -en orthogenootjes!

♥ Aangenaam: Thomas, mijn boellie ♥

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Ben zo blij!

Ja, ben echt blij! Omdat ik terug op peda ben! Niet dat ik het thuis niet goed heb of zo (...), maar hier is de sfeer gewoon zo leuk! Ik heb het echt gemist! 'k Heb iedereen een knuffel gegeven toen ik aan kwam! Ik kan nog steeds niet geloven dat ik het hier zo naar mijn zin heb! Vroeger had ik bijna geen vrienden, en nu! Niet dat ik wil stoefen hé, maar 't is gewoon zo leuk. Ik geniet er echt van, van de mensen om me heen.

Ik moet trouwens nog een vertelseltje vertellen :-). Hier op peda zijn de kamertjes nogal donker, en ik hou helemaal niet van donkerte (duisternis dus ;-) ). Dus ik met mijn mama om een staanlamp in de Euro-shop. Er was juist één in reclame en toen we daar kwamen, zagen we dat er nog maar één lamp stond. Dus wij (vooral ikke) hadden geluk.
Thuis had ik de doos al eens opengedaan en het zag er allemaal redelijk makkelijk uit. De zondag daarop ga ik naar peda, met mijn nieuwe lamp en een schroevendraaier. Ik zag het helemaal zitten :-D (eigelijk zat ik met het idee om enkele jongens hulp te vragen :P). Annelien (zie onderaan blogbericht) haar papa (ik rij om de twee weken met hen mee naar Kortrijk) stelde nog voor om die lamp in elkaar te steken. Maar ik zei dat het wel ging lukken. Ja, ik zie liever een jonge jongen werken, dan haar papa (oeps, iets te grof??).
Dus ja, ik zat daar, met de stukken lamp en een schroevendraaier in mijn hand. Eerst toch even zelf proberen... Ok, na 5 minuten had ik het al opgegeven, want dit ging nooit in mijn eentje lukken, ik had minstens één andere persoon nodig. Dus ik stuur een smsje naar een jongen die een verdiep lager woont "hé, kan jij goed lampen in elkaar steken?". Nog geen 5 minuten later stond hij, Sven, aan mijn deur. Hij begon aan het klusje. Even later liep de Sven van op mijn verdiep voorbij mijn kamer en zag het gebeuren. Hij begon Sven te helpen, en zo waren de twee Sven's aan mijn lamp bezig, en stond ik er op te kijken (met nog 4 andere mensen, die in het voorbij gaan mijn kamer waren ingelopen).
Aanschouw, mijn lieverdjes:

De twee Sven's aan het werk:
Iedereen die er op stond te kijken =p (we stonden met 7-en in mijn kleine kamertje):Het resultaat:(Met Fredje, de kikker, zie een volgend blogbericht)