In een tijd toen het minder ging

Had vorige week even terug een dipje, nu alles beter.

Ik huil,
ik roep,
ik tier.
Een schreeuw om hulp,
een schreeuw om gered te worden.
Maar er is niemand die me hoort,
niemand die me ziet.
Iedereen loopt me voorbij,
zonder te merken wat er is.
En ik huil harder,
Roep harder,
tier harder.
Tot ik geen stem meer heb,
en al mijn kracht verdwenen is
om te blijven vechten tot er hulp komt.
En langzaamaan sterft mijn schreeuw uit.
En samen met mijn schreeuw,
sterf ik mee.