Lieve Turan

Mijn allerliefste Turan,
Wat wij samen hadden is nu voorbij, het had niet langer mogen zijn. Ik was je oppasser, jij was mijn oppaskindje.
Hoelang ben ik nu niet bij jou geweest? Het was rond je 3e verjaardag, nu ben je 5 en een half. Veel babysitters heb je zien komen en gaan, maar wij zijn toch het langste samen geweest. En daardoor was ik ook je lieveling, maar jij ook die van mij. Dat ben je altijd geweest en zal je altijd zijn.
Weet je nog die eerste keer? Ik had nog nooit zo’n stil jongentje gezien. Na een halfjaar was ik bang dat je nooit iets ging zeggen. Je bent een heel intelligent en zelfstandig knulletje, maar praten was gewoon niet jou ding. Toen toch niet, want eenmaal je doorhad hoe je je tong moest gebruiken, rolden de woorden uit je mond. Je was ontdeugend, maar toch was je niet stout. Ok, we hebben toch wel onze dingen meegemaakt. Zoals die eerste keer dat ik bij je kwam. Babysitten was toen nog heel nieuw voor mij, dus ik kende de kneepjes van het vak nog niet. En jij wou me toch even uittesten. Huilen dat je deed toen ik je luier ververste en je in bed moest, niet normaal. Het was alsof je de dood tegemoet moest. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik in paniek mijn moeder opbelde. Ze zei dat ik gewoon moest volharden, dat deed ik ook. En sinds die keer heb ik nooit meer problemen gehad om je in bed te steken. Behalve dan laatst nog maar, die avond had ik ontzettend veel problemen met je. Het was meer dan een maand geleden dat je me gezien had, dus je wou me zeker opnieuw uittesten, ik weet het niet. Je was al meteen stout toen je papa de deur uit was. Ik plaatste je in de hoek, maar vanaf je er weer uit mocht, begon hetzelfde liedje. En toen je in bed moest, bleef je de tijd rekken (pipi doen, kaka doen, dorst, …). Zelf toen ik al terug beneden was, bleef je me roepen. Uiteindelijk viel je in slaap, voor een uurtje toch. Want dan opeens hoorde ik je huilen. Ik dacht dat je terug een nachtmerrie had, dat had je wel vaker. Maar vanaf dan, het was toen ongeveer 22u, wou je niet meer slapen. Je bleef me roepen, ook al negeerde ik je. Om kwart voor 11 ging ik toch nog eens kijken wat er nu aan de hand was. Eindelijk bracht ik je tot rust toen ik zei dat ik zou zeggen tegen je mama dat ze je nog een kus moest komen geven als ze thuis was. Maar jij was sneller. Je mama kwam een kwartiertje later thuis. Ik vertelde dat je niet zo flink was. En opeens stond je daar, aan de deur. Het vervolg weet ik niet echt, want ik moest toen naar huis. Gelukkig was je de volgende keer weer helemaal braaf. Nog liever dan anders zelf, want je was meer knuffelbaarachtig , daar genoot ik van. Een teken van liefde. Wat hebben we mooie momenten meegemaakt.
Lieve Turan, wat mis ik je al. Ik mis het spelletje dat wij tweetjes speelden toen je in bed moest, ik mis het dat je me elke keer vroeg of we naar de kermis gingen (want sinds die keer dat we dat gedaan hadden, vroeg je het me elke keer opnieuw), ik mis je knuffels, ik mis je ondeugendheden, ik mis je obsessie voor films die helemaal mijn smaak niet waren (zoals Jaws, Jurassic Park, King Kong, …), ik mis jou. Je was een schatje, Turan! Ik kom je nog wel eens bezoeken. Wees maar braaf tegen je andere babysitters en tegen je mama en papa, maar vergeet mij nooit.
Liefs,
M.