Radicaal anders zijn

Dat wil ik, radicaal anders zijn. "Maar gij geheel anders: gij hebt Christus leren kennen." (Ef. 4:20, NBG) staat er in de bijbel. Maar toch merk ik dat ik keer op keer opnieuw faal. Steeds opnieuw merk ik dat ik helemaal niet anders ben, en dat mijn omgeving (bijna) niet merk dat ik christen ben. Steeds opnieuw merk ik dat ik meeloop met de rest, dat ik een grote mond opzet bij niet-christen vrienden. En nog het ergste, steeds merk ik dat ik vanbinnen vol zonde zit, verscholen zonden, zonden die niemand ziet behalve ik... en God.
Ik krijg geregeld complimentjes van mensen in mijn kerk. Zij zien een jong meisje van 18 die gekozen heeft voor God, die radicaal gekozen heeft voor God. Een meisje dat heel veel heeft moeten opofferen om God te dienen. Een meisje die naar heel veel christelijke activiteiten gaat. Een meisje dat naar de kerk en de bijbelstudie komt, ook als haar ouders niet meekomen. Zo zien velen mij. Maar ben ik zo? Misschien was ik ooit zo, dat kan. Maar tegenwoordig? Tegenwoordig heb ik meer het gevoel dat ik alles voor de buitenwereld doe, om mij te bewijzen tegenover mijn broeders en zusters. En dan ga ik naar de kerk om maar te horen dat ik goed bezig ben. Maar als ik echt goed bezig ben, waarom worstel ik dan nog met bepaalde dingen? Waarom zie ik de mensen rond mij heen dan niet door Gods ogen? Waarom zie ik mezelf dan niet door Gods ogen? Waarom kan ik dan mijn verleden niet loslaten? Waarom kan ik dan bepaalde mensen niet vergeven? Waarom lees ik dan niet dagelijks in mijn bijbel en kan ik nog geen 10 minuten per dag voor God vrijmaken? Waarom neem ik dan Zijn offer zo vanzelfsprekend aan? Waarom groei ik dan niet meer?
Op dit moment besef ik heel goed wat Paulus bedoelde toen hij zei: "Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik." (Rom. 7:19)
Leg ik de lat voor mezelf te hoog? Ik weet het niet. Misschien wel, dat heb ik altijd al gedaan. Maar ik ben zo gefrustreerd dat die 'oude ik' in mij nog zo vaak de bovenhand heeft. In Efeziërs 4:21b-24 staat: "Door Jezus wordt duidelijk dat u uw vroegere levenswandel moet opgeven en de oude mens, die te gronde gaat aan bedrieglijke begeerten, moet afleggen, dat uw geest en uw denken voortdurend vernieuwd moeten worden en dat u de nieuwe mens moet aantrekken, die naar Gods wil geschapen is in waarachtige rechtvaardigheid en heiligheid." Maar die 'oude mens' kleeft gewoon aan mij en maakt geen plaats voor de 'nieuwe mens'.
Ik moet nog heel veel leren. En op die momenten dat ik me zo gefrustreerd voel, maakt God me terug nederig, misschien tikt Hij me zo wel even op de vingers en zegt Hij: "Magali, stop maar om jezelf eer te geven die je niet toekomt. Ben ik niet Diegene die door je heen werkt?"

"Lieve Vader, ik kom vergeving vragen voor de zonden waarmee ik worstel in mijn leven. Het spijt me dat ik U zovaak te weinig eer geef, maar die eer aan mezelf geef. Zonder U ben ik niets en ik kan U alleen maar danken dat ik Uw dienaar mag zijn.

Help mij om radicaal anders te zijn en om mijn denken steeds te hernieuwen. Help mij om U alle eer en glorie te geven. U wil ik mijn hele leven geven.

Amen"