In het duister

“Bam!”
“Wat was dat?” De man stopte abrupt zijn auto en stapte uit om te kijken wat er aan de hand was. Na dat 15e biertje was de alcohol echt naar zijn hoofd gestegen, maar wat hij nu zag, maakte hem op slag nuchter. In de gracht naast de weg lag iets dat op een fiets moest lijken. “Dit... dit kan niet,” dacht de man.
Het was vrijdagavond. De man was na een lange dag met zijn werkmakkers nog iets gaan drinken, maar algauw waren ze het uur en het aantal biertjes uit het oog verloren en was het al na twaalven toen hij richting huis reed. Één van zijn collega’s had nog voorgesteld hem thuis te brengen, maar dat hij snel geweigerd. Hij was niet dronken, of dat vond hij zelf toch niet.
“Die fiets moet hier al langer liggen, daar heb ik niet tegen gereden.” Het nog draaiende achterwiel van de in puin gereden fiets bewees het tegendeel. “Dit kan niet. Waar ligt dan…” hij durfde zijn gedachte niet af te maken. In plaats daarvan volgde hij de gracht wat verder in de richting van waar hij kwam. Het volgende beeld dat hij toen zag, zorgde ervoor dat hij moest kokhalzen. “Onmogelijk! Er was niemand op de weg, ik heb niets gezien!” De man wist niet wat te doen. Hij liep terug naar zijn auto en sloeg hard op zijn motorkap in de hoop zijn frustraties kwijt te geraken, het had geen effect. Op dat moment zag hij de gebroken voorlicht en de krassen op zijn motorkap.
“Ik droom, dit is allemaal een gewone enge nachtmerrie. Dit kan gewoon niet mogelijk zijn,” zei hij opnieuw tegen zichzelf. Toch wist hij dat dit werkelijk was en dat het geen nut had om zichzelf voor te liegen. Langzaamaan begon hij te beseffen wat er gebeurd was.“Ik moet hier weg,” ging er door zijn hoofd, “ze gaan me de bak ingooien!” Hij vluchtte zijn auto in en vertrok met volle snelheid.
Tot zijn verbazing lag zijn vrouw al te slapen. Hij wist dat hij de volgende dag een kruisverhoor zou krijgen. Maar deze volgende dag bleef lang weg, want de man deed geen oog dicht gedurende de hele nacht.
De volgende ochtend zat hij met zijn vrouw aan de ontbijttafel, de kinderen lagen nog te slapen. Om een gesprek te vermijden, nam hij de krant, maar zo gemakkelijk liet de vrouw zich niet afschepen. Ze begon vragen te stellen over waar hij de vorige avond was en waarom hij zijn gezin zo in de steek kon laten. Maar nog voor hij kon antwoorden, zag hij een artikel in de krant dat hem een wee gevoel bezorgde. Hij rende de kamer uit om in het toilet zijn maag leeg te kotsen. Zijn vrouw keek hem verbijsterd na en nam toen de krant. Het kleine artikel met als kop ‘DADER PLEEGT VLUCHTMISDRIJF NA AANRIJDEN MEISJE’, zag ze niet. De inhoud van het artikel was: deze nacht werd de 17-jarige Marianne R. aangereden. De dader is heeft vluchtmisdrijf gepleegd na het gebeuren, deze is nog steeds voortvluchtig. Als het slachtoffer meteen naar het ziekenhuis zou gebracht zijn geweest, zou zij het waarschijnlijk gehaald hebben. Dit is niet gebeurd.

Drie maanden later stond er in diezelfde krant: 45-jarige man pleegt zelfmoord. Hij liet een vrouw en twee kinderen achter. Er is geen reden bekend.