Katrien 16/07

Liefste Katrien,
Wat is er toch gebeurd? Waarom ging je nu plots weg?
Ok, je was ziek, maar niet zo ziek, niet zo ziek dat je zou sterven. Of dat dacht ik toch, maar ik was verkeerd. Het leek zo plots, zo ineens.
Ik was in Bosnië, niets verwachtende, en opeens las ik dat mailtje, dat alles veranderde. Je was gestorven, nog zelf toen ik nog in Nederland was. Maar niemand heeft het me laten weten. Ik ben niet boos op hen, misschien een beetje teleurgesteld, maar ik begrijp ze. Ze wilden mijn vakantie niet verpesten. Maar nu heb ik het op een vervelende manier moeten te weten komen. Ik zat daar, in het internetcafé in Bosnië en opeens las ik een mailtje i.v.m. de regelingen voor je begrafenis. Het eerste wat ik las van je dood was ‘ik durf jullie bijna niet onder ogen komen, omdat ik niet op de begrafenis van Katrien was’. Slam, een slag in mijn gezicht. Ik heb voor je gehuild, Katrien. Ik voelde me zo alleen. Ik was boos dat ik niet op je begrafenis kon zijn. En ik voelde me ver weg van thuis.
Ik snap het niet, je was toch niet zo ziek? Ik dacht dat je er terug bovenop ging komen. Je was nog maar 18, bijna 19, nog geen jaar ouder dan ik.
En ik had je nog net laten weten dat ik je eens ging komen opzoeken, samen met Fien. Weet je nog? Maar dat gaat nu niet meer.
Ik denk nog elke dag aan je. Katrien, je was een lieve meid. Je hebt niet het leven gehad dat je verdiende. En ik hoop dat iedereen die je niet behandeld heeft zoals ze je moesten behandeld nu heel erg geschrokken zijn. Dat ze nu zullen nadenken over het verdriet en onrecht die ze veroorzaakt hebben in jouw leven en dat ze zullen nadenken wat ze nu willen in hun eigen leven. Ik hoop dat ze hun gedrag zullen veranderen en zullen nadenken voor ze iets doen of zeggen.
Lieve Katrien, ik zal je nooit vergeten.
Ik dank je, voor de tijd die we samen gehad hebben.
Ik hou van je,
Liefs Magali