De man aan de hemelpoorten

Er was eens een rijke en welvarende man. Toen hij na een prachtig leven aan zijn einde kwam, werd hij naar de poorten van de hemel gebracht. Toen hij daar aankwam, zag hij dat er niemand was. Ook zag hij dat de poorten van de hemel niet wijdopen stonden, zoals hij verwacht had. Nee, de grote, gouden hemelpoorten waren gesloten. De man riep, maar hij kreeg geen antwoord. Na nog enkele pogingen, ging hij op de rand van een wolk zitten. Hij dacht eraan hoe het er achter de poorten uit zou zien en hoe het eraan toe gaat daar. De tijd verstreek, maar niemand kwam opdagen of de poorten opendoen. Na een lange tijd dacht hij terug aan zijn leven op aarde. Hij had een mooi leven gehad, hij had een vrouw en kinderen gehad, een mooie job, auto, huis. Hij was gelukkig geweest. Hij had alles wat z’n hartje begeerde. Of toch bijna alles… Toen besefte hij dat hij nooit echt God gevolgd had. Hij geloofde wel in God en hij wist dat Jezus voor zijn zonden aan het kruis was gestorven, hij ging naar de kerk… maar eigelijk had hij nooit echt Gods wil gedaan, eigelijk luisterde hij nooit naar God en nam alles vanzelfsprekend aan. Hoewel hij rijk was, deelde hij niet altijd waar het kon, hij was best gierig en hij besefte dat hij zijn vrouw veel te weinig verwende en te weinig toonde aan zijn vrouw en kinderen dat hij hen graag zag. Ook bad hij veel te weinig en hij zag in dat hij wel meer dan één keer in de week stille tijd mocht houden.
De man dacht na, en merkte dat hij niet zo gelukkig was, dan dat hij zich voorhield. Hij miste God in zijn leven. Wat had hij spijt dat hij zo weinig tijd doorbracht met God. En nu… nu was het te laat. Nu stond hij daar, voor de poorten van de hemel, en hij kan niet eens binnen. Meer en meer drong het hem binnen wat er gebeurde. Hij kreeg een wee gevoel in zijn buik en de man begon te huilen. Eerst heel stil, maar even later stroomden de tranen over zijn wangen en hij huilde met hevige snikken. Hij wou dat hij zijn leven opnieuw kon doen, hij zou zoveel anders doen. Hij zou die arme man in zijn straat wat geld en kleren geven, hij zou zijn vrouw en kinderen elke dag met liefde en tederheid behandelen… hij zou bijna perfect zijn. Het speet hem zo, hij riep het uit: “HET SPIJT ME, GOD!!!”
Hij kon het niet meer aan en wou van de wolk springen, om in het duister te belanden. Maar, net op dat moment, voelde hij een hand op zijn schouder. Het was een warme, stevige hand, die hem tegenhield. De man draaide zich om en zag een man in een prachtig, wit gewaad staan. Hij straalde zo dat de man het warm kreeg vanbinnen. Het was Jezus!
“Kom,” zei Hij, maar de man richtte zijn blik op de grond. “Kom,” herhaalde Jezus, maar de man zei: “Hoe kan ik nu met U meekomen na alles wat ik misdaan heb op aarde? Ik heb U in de steek gelaten.” En de man draaide zich terug om. Opnieuw nam Jezus de man bij de schouders en zei: “Je zonden zijn vergeven. Ik heb met mijn bloed je schoongewassen! Mijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk!”
De poorten van de hemel gingen geluidloos open en Jezus leidde de man naar binnen.
.