Superman

Een tijdje geleden keek ik naar de film 'superman returns' en er was een scene waar Louise en Superman aan het praten waren over het artikel dat Louise geschreven had: 'Why the word doesn't need Superman'. Dan neemt Superman Louise mee de lucht in en vraagt hij aan haar wat ze hoort en ze antwoord "niets". Dan zegt Superman dat hij duizenden mensen hoort schreeuwen om hulp en dan zijn er toch nog mensen die hem niet willen accepteren.
Dit deed me denken aan hoe Jezus zich moet voelen. Hij hoort ook heel de wereld om hulp schreeuwen, maar Hij hoort en ziet ook de mensen die Hem de wereld uitwillen. Het verschil tussen Superman en Jezus is dat Superman zal redden, ook al wordt hij niet toegestaan te helpen, maar Jezus zal niet ingrijpen bij degenen die Hem niet toestaan. Gelukkig doet Hij dat wel bij degenen die Hem wel accepteren. Men zal Hem niet snel (lees: nooit) de wereld uitkrijgen.
Gods zegen, Magali

Mijn leven op de hogeschool

Hallo lieve blog-lezertjes,
Aan allen die aanwezig zijn: proficiat; en aan allen die niet aanwezig zijn: ook proficiat!
Zoals je merkt ben ik een beetje gek, de reden? Het is hier supertof! (en ik ben gewoon bekaf, en dan ben ik ook altijd knetter). Ik heb echt al heel veel mensen leren kennen en ik word echt super goed aanvaard (wat toch wel een beetje nieuw is voor mij). De lessen zijn totnutoe interessant en het is heel veel herhaling van vorig jaar (wat dus goed is).
Maar lieve al dan niet medebloggertjes, ik mag jullie toch het volgende verhaal niet onthouden. Mijn eerste ervaring in het centrum van Kortrijk (en eigelijk nog meer buiten het centrum).
Vandaag had ik les tot 15:45u, dus omdat ik nog niet zoveel huiswerk had, dacht ik eens op mijn eentje het centrum van Kortrijk te verkennen en nog wat spulletjes te kopen voor op mijn peda. Zo ging ik lijnbus 13 nemen. De chauffeur vertelde me dat ik op het belletje moest drukken als we in de tunnèl gingen rijden, dus zo deed ik dat en stapte ik de volgende halte af. "Hmm, is dit het centrum?" dacht ik. Groot was het niet, dus ging ik nog wat andere winkelstraten zoeken (omdat ik wist dat er zeker een Casa en een Zeeman moest zijn, want mijn ma had daar donderdag iets gekocht). Niet veel later wist ik helemaal niet meer waar ik was, maar dat was algauw in orde. Toen stond ik in de winkel en werkte mijn bankkaart niet meer (vind ik altijd zo'n afgang), maar gelukkig kon ik nog geld afhalen.
Maar lieve lezertjes, ik laat al dit saaie gedoe even over en ik ga naar het moment dat ik terug naar de Katho wou. Dus ik wou terug de 13 nemen, dit is een bus die voortdurend toertjes rijdt, dus ik moest hem op dezelfde plaats nemen waar ik afgestapt was, dit gebeurde dan ook zo. Ik wist ook dat dit toertje niet lang duurt, een minuut of 10. Na een kwartiertje begon ik me zo af te vragen wanneer mijn halte ging komen, en ik zat te twijfelen of ik het aan de chauffeur zou vragen, maar ik wist dat ik mijn halte ging herkennen, dus ik deed dit toch maar niet. Nog een tiental minuutjes later, vond ik het toch echt raar dat ik er nog niet was. Op datzelfde moment stonden we even stil, en ik was naar buiten aan het kijken. In een etalageraam dat ik door het busraam zag, werd het lijnnummer weerspiegeld: 62!!! Ik belde meteen en het volgende moment stond ik in een protverlaten plaats. Ik stond in Heule, in de Oudstrijdersstraat, zag ik aan de bushalte. En ik moest nog een halfuur wachten tot mijn volgende bus kwam (gelukkig, want er was altijd anderhalf uur tussen, en die ik wou nemen was 18:28u). Ik heb meteen naar een vriend van op de peda gesmst met de vraag wat ik moest doen, en hij was zo vriendelijk om te wachten aan het station tot ik er was, zodat we dan samen de goede bus konden nemen (T.B., als je dit leest: nogmaals super bedankt!!!). Dan zijn we nog even lekker samen frietjes gaan eten en uiteindelijk zijn we op de kamer van een pedagenoot beland en nu is het 23:11u en zijn zij net uit mijn kamer.
Zo dat was mijn verdwaalverhaaltje. Hoewel ik er nu mee kan lachen, was het niet op het moment zelf. Maar nu dus wel, en dat is het belangrijkste.

Verder heb ik gisteren ook tot iets na middernacht gebabbeld met pedagenoten en dan nog 2 uurtjes wakker gelegen van al de indrukken die ik op mijn eerste dagje ervaart heb.
Zo, maar nu ga ik toch slapen. Normaal ging ik mijn eerste vakjes beginnen samenvatten, maar dat zal nu toch een dagje moeten worden opgeschoven (stoute ik...).
Zo, dikke knuffel aan iedereen die het wil ontvangen.
~Princess Magali~

Mijn eerste nachtje

Deze nacht zal het mijn eerste nachtje op peda vond/vind het toch wel moeilijk hoor. Hoewel iedereen heel erg vriendelijk is, was ik toch een beetje down daarnet. Ik moet zeggen: de eerste avond van een weekend of kamp, heb ik dit gelijkaardig gevoel. Ik ben gewoon nogal nerveus voor morgen. En dan ben ik nog eens mijn lessenrooster vergeten en kan ik totaal niet met de site van de school werken. Ik weet wel dat ik maar om 10:45u moet beginnen met de les, dus ik morgenochtend nog tijd genoeg om uit te zoeken welke les ik heb (en waar).
Ondertussen heb ik nog proberen mijn kamertje leuk in te richten en ik vind dat het al gezellig wordt. Maar ik zou toch nog een poster ofzo moeten hebben, want de muren zijn best kaal. Ik zal wel eens naar het centrum van Kortrijk gaan, deze week. Veel huiswerk zal ik toch nog niet hebben hé, hoop ik toch... Ik ben soms bang dat ik niets meer van vrije tijd zal hebben. Dat alles om school zal draaien en ik zal verdrinken in al het werk. Maar daar mag ik nu nog niet aan denken. Nu moet ik gewoon zorgen dat ik het overleef tot donderdag (want vrijdag heb ik geen les, cool hé). Dat komt wel in orde.
Ik zal gewoon blij zijn als die eerste dag(en) voorbij zullen zijn, dat ik een beetje aangepast ben aan alles om mij heen en al wat vrienden heb leren maken. Wat ik wel tof vind, is dat iedereen hier zo vriendelijk is, mijn peda-genoten proberen echt er voor te zorgen dat iedereen zich thuis voelt. Dat vind ik wel cool.
Maar zo, morgen meer over hoe ik de dag overleeft heb.
Gebedjes zijn altijd welkom ;-)

Het achterhuis - Anne Frank

Woensdag, 13 januari 1943

Lieve Kitty,
Vanochtend ben ik weer met alles gestoord en kon daardoor niets behoorlijks afmaken.
Buiten is het verschrikkelijk. Dag en nacht worden die arme mensen weggesleept, met niets anders bij zich dan een rugzak en wat geld. Deze bezittingen worden hun onderweg ook nog ontnomen. De gezinnen worden uit elkaar gerukt, gesplitst in mannen, vrouwen en kinderen.
Kinderen, die van school naar huis komen, vinden hun ouders niet meer. Vrouwen, die boodschappen doen, vinden bij thuiskomst haar huis verzegeld, haar familie verdwenen. De Nederlandse Christenen hebben ook al angst, hun zonen worden naar Duitsland gestuurd, iedereen is bang.
En elke nacht komen er honderden vliegers over Nederland, vliegen naar de Duitse steden en ploegen daar de aarde met hun bommen om, en ieder uur vallen in Rusland en Afrika honderden, duizenden mensen. Niemand kan zich er buiten houden, de hele aardbol voert oorlog en al gaat het beter met de geallieerden, het einde is nog niet te zien.
En wij, we hebben het goed, ja beter dan milioenen anderen. We zitten rustig en veilig en eten zogenaamd ons geld op. We zijn zo egoïstisch, dat we over 'na de oorlog' spreken, ons op nieuwe kleren en schoenen verheugen, terwijl we eigenlijk iedere cent moesten sparen om na de oorlog de andere mensen te helpen, te redden wat er nog te redden valt.
De kinderen hier lopen rond in een dun blousje en met klompen aan de voeten, geen jas, gen muts, geen kousen en niemand die hen helpt. Ze hebben niets in hun buik, maar kauwen op een peenwortel, lopen van hun koude woning weg naar de koude straat en komen op school in een nog koudere klas. Ja, het is zelf zo ver met Holland gekomen, dat talloze kinderen op straat de voorbijgangers aanhouden en om een stuk brood vragen.
Ik zou je wel uren lang over de ellende, die de oorlog meebrengt, kunnen vertellen, maar dat maakt me zelf enkel nog mismoediger. Er blijft ons niets anders over dan zo rustig als het kan het einde van deze misère af te wachten. Zowel de Joden als de Christenen wachten, de hele aardbol wacht en velen wachten op hun dood.

Je Anne

The last days...

Hey lieve vriendjes die mijn blog een beetje volgen,
Wat is er de laatste dagen in mijn leventje gebeurd? Euhm... ik heb me... verveeld!!! Tot vorige week ging alles goed, ik moest nog werken en 's middags had ik wel iets te doen, of ging ik slapen (=p), maar maandag begon het: normaal ging ik een vriendin vragen of ze met me wou afspreken, maar heb dat uiteindelijk steeds uitgesteld tot het te laat was, dus dat ging niet door. En dinsdag ging ik met mijn beste vriendin weggaan, maar zij kreeg dan de buikgriep, dus dat ging dan ook niet door (Sarai, ik wil geen sorry horen hé, ik neem je NIETS kwalijk!!!). En zo begon het vervelen dus, en ik zat gewoon ook een beetje in de put. Dat gebeurd wel vaker als er iets in mijn planning veranderd (iemand uit het publiek roept: freak!!!). Maar gisteren voelde ik me toch al een beetje beter. Al een tijdje zat ik met het idee dat fotografie mij heel erg interesseert, dus ben ik met mijn 8-miljoen-pixels-fototoestel de tuin ingegaan, nadat ik hem eerst had laten vallen... Conclusie: ik heb geen talent =p (lees: slecht fototoestel):

En vandaag moest ik voor het eerst gaan hogescholen! Spannend zeg. Dinsdag en gisteren een beetje gerief klaargestoken om mee te doen voor mijn peda en in de auto gestoken. En vanmorgen vertrokken we. Ik moest wat les en informatie meevolgen en ondertussen hebben mijn lieve oma en mama mijn pedakamer ingericht. De les en informatie was saai (echt saai!!!), maar de mensen waren allemaal heel vriendelijk en daar heb ik wel van genoten. Hier wat foto'tjes:

Mijn pedakamer, getrokken vanuit de deur:En vanuit de kant van het raam:Het uitzicht vanuit mijn raam, het restaurant:Annelien en ik, een vriendin (die ik al langer kende), die nu aan haar tweede jaar begint:Dit was het weer. Tot gauw.
Dikke knuffel.

New outfit

Zoals je waarschijnlijk is opgevallen, heb ik mijn blog in een nieuw kleedje gestoken. Let me know what you think (ook wanneer het negatief is, maar of ik mij daar iets van zal aantrekken, da's nog de vraag)! Ikzelf vind het wel leuker, frisser, meer mij. Vind je niet?

P.S.: Ik ben trouwens niet meer zo ziek ;-)
__________________________________________________

Volgende dag (eigelijk nog zelfde dag, maar toch met enkele uurtjs slaap tussen ;-) ) :
Mijn blog is terug totaal veranderd. Ja, Reinie, ik heb er mij toch iets van aangetrokken. Eigelijk begon ik me ook al aan dat groene groen te storen, dus nu is het terug ietsje lichter, maar ik vind het wel mooi. En jij, jullie meningen zijn echt van harte welkom, graag zelf!
Zo, ik ga maar terug eens.
Groetjes, me ~X~

Lieve Turan

Mijn allerliefste Turan,
Wat wij samen hadden is nu voorbij, het had niet langer mogen zijn. Ik was je oppasser, jij was mijn oppaskindje.
Hoelang ben ik nu niet bij jou geweest? Het was rond je 3e verjaardag, nu ben je 5 en een half. Veel babysitters heb je zien komen en gaan, maar wij zijn toch het langste samen geweest. En daardoor was ik ook je lieveling, maar jij ook die van mij. Dat ben je altijd geweest en zal je altijd zijn.
Weet je nog die eerste keer? Ik had nog nooit zo’n stil jongentje gezien. Na een halfjaar was ik bang dat je nooit iets ging zeggen. Je bent een heel intelligent en zelfstandig knulletje, maar praten was gewoon niet jou ding. Toen toch niet, want eenmaal je doorhad hoe je je tong moest gebruiken, rolden de woorden uit je mond. Je was ontdeugend, maar toch was je niet stout. Ok, we hebben toch wel onze dingen meegemaakt. Zoals die eerste keer dat ik bij je kwam. Babysitten was toen nog heel nieuw voor mij, dus ik kende de kneepjes van het vak nog niet. En jij wou me toch even uittesten. Huilen dat je deed toen ik je luier ververste en je in bed moest, niet normaal. Het was alsof je de dood tegemoet moest. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik in paniek mijn moeder opbelde. Ze zei dat ik gewoon moest volharden, dat deed ik ook. En sinds die keer heb ik nooit meer problemen gehad om je in bed te steken. Behalve dan laatst nog maar, die avond had ik ontzettend veel problemen met je. Het was meer dan een maand geleden dat je me gezien had, dus je wou me zeker opnieuw uittesten, ik weet het niet. Je was al meteen stout toen je papa de deur uit was. Ik plaatste je in de hoek, maar vanaf je er weer uit mocht, begon hetzelfde liedje. En toen je in bed moest, bleef je de tijd rekken (pipi doen, kaka doen, dorst, …). Zelf toen ik al terug beneden was, bleef je me roepen. Uiteindelijk viel je in slaap, voor een uurtje toch. Want dan opeens hoorde ik je huilen. Ik dacht dat je terug een nachtmerrie had, dat had je wel vaker. Maar vanaf dan, het was toen ongeveer 22u, wou je niet meer slapen. Je bleef me roepen, ook al negeerde ik je. Om kwart voor 11 ging ik toch nog eens kijken wat er nu aan de hand was. Eindelijk bracht ik je tot rust toen ik zei dat ik zou zeggen tegen je mama dat ze je nog een kus moest komen geven als ze thuis was. Maar jij was sneller. Je mama kwam een kwartiertje later thuis. Ik vertelde dat je niet zo flink was. En opeens stond je daar, aan de deur. Het vervolg weet ik niet echt, want ik moest toen naar huis. Gelukkig was je de volgende keer weer helemaal braaf. Nog liever dan anders zelf, want je was meer knuffelbaarachtig , daar genoot ik van. Een teken van liefde. Wat hebben we mooie momenten meegemaakt.
Lieve Turan, wat mis ik je al. Ik mis het spelletje dat wij tweetjes speelden toen je in bed moest, ik mis het dat je me elke keer vroeg of we naar de kermis gingen (want sinds die keer dat we dat gedaan hadden, vroeg je het me elke keer opnieuw), ik mis je knuffels, ik mis je ondeugendheden, ik mis je obsessie voor films die helemaal mijn smaak niet waren (zoals Jaws, Jurassic Park, King Kong, …), ik mis jou. Je was een schatje, Turan! Ik kom je nog wel eens bezoeken. Wees maar braaf tegen je andere babysitters en tegen je mama en papa, maar vergeet mij nooit.
Liefs,
M.

Hoe je aan onze hond ziet wanneer we lasagne hebben gegeten:

Pink/Orange-party

Gisteren moest ik naar een roze/oranje 18e-verjaardagsfeestje van drie meisjes waar mee ik samen leiding geef in oranje. Magali in het roze en oranje, da's de moeite waard om foto's van te trekken!

Mij helemaal:
Bloshje op m'n wangen + roze oogschaduw (maar dat zie je hier niet):Let op het detail, 2e oranje oorbelletje:

Radicaal anders zijn

Dat wil ik, radicaal anders zijn. "Maar gij geheel anders: gij hebt Christus leren kennen." (Ef. 4:20, NBG) staat er in de bijbel. Maar toch merk ik dat ik keer op keer opnieuw faal. Steeds opnieuw merk ik dat ik helemaal niet anders ben, en dat mijn omgeving (bijna) niet merk dat ik christen ben. Steeds opnieuw merk ik dat ik meeloop met de rest, dat ik een grote mond opzet bij niet-christen vrienden. En nog het ergste, steeds merk ik dat ik vanbinnen vol zonde zit, verscholen zonden, zonden die niemand ziet behalve ik... en God.
Ik krijg geregeld complimentjes van mensen in mijn kerk. Zij zien een jong meisje van 18 die gekozen heeft voor God, die radicaal gekozen heeft voor God. Een meisje dat heel veel heeft moeten opofferen om God te dienen. Een meisje die naar heel veel christelijke activiteiten gaat. Een meisje dat naar de kerk en de bijbelstudie komt, ook als haar ouders niet meekomen. Zo zien velen mij. Maar ben ik zo? Misschien was ik ooit zo, dat kan. Maar tegenwoordig? Tegenwoordig heb ik meer het gevoel dat ik alles voor de buitenwereld doe, om mij te bewijzen tegenover mijn broeders en zusters. En dan ga ik naar de kerk om maar te horen dat ik goed bezig ben. Maar als ik echt goed bezig ben, waarom worstel ik dan nog met bepaalde dingen? Waarom zie ik de mensen rond mij heen dan niet door Gods ogen? Waarom zie ik mezelf dan niet door Gods ogen? Waarom kan ik dan mijn verleden niet loslaten? Waarom kan ik dan bepaalde mensen niet vergeven? Waarom lees ik dan niet dagelijks in mijn bijbel en kan ik nog geen 10 minuten per dag voor God vrijmaken? Waarom neem ik dan Zijn offer zo vanzelfsprekend aan? Waarom groei ik dan niet meer?
Op dit moment besef ik heel goed wat Paulus bedoelde toen hij zei: "Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik." (Rom. 7:19)
Leg ik de lat voor mezelf te hoog? Ik weet het niet. Misschien wel, dat heb ik altijd al gedaan. Maar ik ben zo gefrustreerd dat die 'oude ik' in mij nog zo vaak de bovenhand heeft. In Efeziërs 4:21b-24 staat: "Door Jezus wordt duidelijk dat u uw vroegere levenswandel moet opgeven en de oude mens, die te gronde gaat aan bedrieglijke begeerten, moet afleggen, dat uw geest en uw denken voortdurend vernieuwd moeten worden en dat u de nieuwe mens moet aantrekken, die naar Gods wil geschapen is in waarachtige rechtvaardigheid en heiligheid." Maar die 'oude mens' kleeft gewoon aan mij en maakt geen plaats voor de 'nieuwe mens'.
Ik moet nog heel veel leren. En op die momenten dat ik me zo gefrustreerd voel, maakt God me terug nederig, misschien tikt Hij me zo wel even op de vingers en zegt Hij: "Magali, stop maar om jezelf eer te geven die je niet toekomt. Ben ik niet Diegene die door je heen werkt?"

"Lieve Vader, ik kom vergeving vragen voor de zonden waarmee ik worstel in mijn leven. Het spijt me dat ik U zovaak te weinig eer geef, maar die eer aan mezelf geef. Zonder U ben ik niets en ik kan U alleen maar danken dat ik Uw dienaar mag zijn.

Help mij om radicaal anders te zijn en om mijn denken steeds te hernieuwen. Help mij om U alle eer en glorie te geven. U wil ik mijn hele leven geven.

Amen"

"Ik wil U prijzen"

Mijn God, ik wil U prijzen

met alles wat ik heb

Mijn hele leven geven,

is wat ik voor U overheb

Ik hef mijn handen naar U op

en vergeet alles om mij heen

U wil ik gaan dienen

niemand anders, U alleen

U hebt mij het leven gegeven

toen U stierf, daar aan het kruis

U baande de weg naar de Vader

dat bracht mij gelukkig thuis

.

Ziek :(

Ik ben ziek (nog steeds). Alles zit dicht: mijn neus, mijn oren, mijn sinusitten, zelf mijn luchtwegen, waardoor ik het soms benauwd krijg. En ik moet voortdurend hoesten en mijn neus snuiten (hoewel mijn neus verstopt zit...). Echt supervervelend. Waarschijnlijk heb ik het zo te pakken gekregen, doordat ik al moe was van mijn werk (als bakkerin) waarvoor ik vroeg moest beginnen en moest werken aan een oven en dan meteen daarachter in een diepvries. Dus ja...
Ik hoop dat het snel beter is. Oh ja, komt wel goed =)

"After Eden"

Echt hilarisch =^p (sorry voor het grote aantal)
Voor meer: klik hier

Lieve moeder aarde

Lieve moeder aarde,

Wat is er aan de hand?

Mensen maken je kapot,

Ze vernielen en verwoesten je.

En jij laat alles toe?

Ze vervuilen je grond

En doden je dieren.

En jij laat alles toe.

Lieve moeder aarde,

Wat is er aan de hand?

Mensen moorden elkaar uit,

De vrede is verdwenen

En jij laat alles toe?

Kinderen moeten naar de oorlog,

Doden vallen overal neer.

En jij laat alles toe.


Lieve moeder aarde,

Wat is er aan de hand?

Mensen sterven van de honger,

Ouders hebben geen eten voor hun kroost.

En jij laat alles toe?

Mensen geloven niet meer in de God,

Die jou heeft gemaakt,

En maken zichzelf kapot.

En jij laat alles toe...

Neuspiercing

Je gelooft het nooit! Of misschien ook wel... Maar... ik heb een neuspiercing! Zot hé! Dat heb ik eergisteren heel impulsief besloten. Ik had al een paar keer zitten denken dat ik wel graag terug (ik heb vroeger nog ene gehad, maar deze heb ik per ongeluk laten dichtgroeien) een neuspiercing wou, maar het was niet zo dat ik 'nu één moest hebben'. Maar dinsdag liep ik dus in Eeklo moet een goede vriendin van me en we kwamen een andere vriendin tegen, en we kwamen op het onderwerp 'piercings'. En ik zei dat ik wel nog graag een neuspiercing zou willen hebben, en die vriendin die we hadden tegengekomen zei: 'Wel, laat ene schieten.' Maar ik had dan ook zo iets van dat kan ik nu toch niet zomaar doen. Maar ik begon dan toch ook te twijfelen en erover na te denken, dus heb ik dan een smsje gestuurd naar mijn mamie of ik dus een neuspiercing mocht laten schieten. En ze had geantwoord met: "Dat moet je zelf weten. Je bent nu volwassen. Wat je ook doet, 't is goed voor mij (dat geldt enkel over die neuspiercing hoor)." Enzo stuurde ik een berichtje naar die vriendin, die ondertussen even naar huis was, dat ik toestemming had gekregen van mijn ma. En dan zijn we met z'n drieën naar de Black Store (piercing shop) gegaan en nu heb ik een neuspiercing, zot hé.

En nu ben ik ziek, dus da's heel handig om je neus te snuiten als je net een neuspiercing hebt laten steken...

11/09

Dinsdag 11 september 2001, rond 14:45 (8:48 plaatselijke tijd) werden de 2 Word Trade Center-torens in New York en het Pentagon in Washington geraakt door twee passagiersvliegtuigen. Ook in het Zuiden van Pittsburgh stort een vliegtuig neer. Enkel al in de vliegtuigen zaten er al in totaal 200 passagiers. 100-en, misschien zelf 1000-en mensen zijn die dag gestorven.

Vandaag is het 7 jaar geleden en mogen we deze verschrikkelijke dag herdenken, hoewel we dat misschien liever niet willen. Misschien willen we liever deze dag vergeten en ergens in een hoekje in ons achterhoofd verstoppen. Maar toch is het goed om te herdenken wat er die dag is gebeurd, en mee te leven met de mensen die op deze dag familie of vrienden hebben verloren. Volgens mij is het goed om ons in te leven in de levens van deze mensen en misschien zelf even kort voor deze mensen bidden.

"Lieve Vader,
7 jaar geleden zijn er zoveel mensen gestorven door de schuld van menselijke daden. 7 jaar geleden hebben nog meer mensen iemand verloren die hun dierbaar was en is vandaag voor hun een heel moeilijke dag. Ik wil bidden dat U deze mensen toch nabij wil zijn en hun wil troosten met Uw liefde. Laat hun merken dat U bij hen bent en hen wilt ontvangen met open armen.
Dit bid ik in Uw grote naam.
Dank U voor Uw liefde en genade,
Amen"

Op dit moment van nu

Op dit moment van nu

Wil ik komen, mijn God, tot U.

Uw redding is nog mijn enigste nood,

Want mijn zorgen zijn oneindig groot.

Ik wil terug vreugde in mijn leven

En U bent de Enige die deze mij kan geven.

Want ikzelf blijf maar falen keer op keer

En zondig tot U, mijn Heer.

Ik wil vergeving vragen voor al mijn zonden

Waaraan ik ben gebonden.

Vrij zijn voor altijd

En U leren kennen in Uw heerlijkheid

.

In het duister

“Bam!”
“Wat was dat?” De man stopte abrupt zijn auto en stapte uit om te kijken wat er aan de hand was. Na dat 15e biertje was de alcohol echt naar zijn hoofd gestegen, maar wat hij nu zag, maakte hem op slag nuchter. In de gracht naast de weg lag iets dat op een fiets moest lijken. “Dit... dit kan niet,” dacht de man.
Het was vrijdagavond. De man was na een lange dag met zijn werkmakkers nog iets gaan drinken, maar algauw waren ze het uur en het aantal biertjes uit het oog verloren en was het al na twaalven toen hij richting huis reed. Één van zijn collega’s had nog voorgesteld hem thuis te brengen, maar dat hij snel geweigerd. Hij was niet dronken, of dat vond hij zelf toch niet.
“Die fiets moet hier al langer liggen, daar heb ik niet tegen gereden.” Het nog draaiende achterwiel van de in puin gereden fiets bewees het tegendeel. “Dit kan niet. Waar ligt dan…” hij durfde zijn gedachte niet af te maken. In plaats daarvan volgde hij de gracht wat verder in de richting van waar hij kwam. Het volgende beeld dat hij toen zag, zorgde ervoor dat hij moest kokhalzen. “Onmogelijk! Er was niemand op de weg, ik heb niets gezien!” De man wist niet wat te doen. Hij liep terug naar zijn auto en sloeg hard op zijn motorkap in de hoop zijn frustraties kwijt te geraken, het had geen effect. Op dat moment zag hij de gebroken voorlicht en de krassen op zijn motorkap.
“Ik droom, dit is allemaal een gewone enge nachtmerrie. Dit kan gewoon niet mogelijk zijn,” zei hij opnieuw tegen zichzelf. Toch wist hij dat dit werkelijk was en dat het geen nut had om zichzelf voor te liegen. Langzaamaan begon hij te beseffen wat er gebeurd was.“Ik moet hier weg,” ging er door zijn hoofd, “ze gaan me de bak ingooien!” Hij vluchtte zijn auto in en vertrok met volle snelheid.
Tot zijn verbazing lag zijn vrouw al te slapen. Hij wist dat hij de volgende dag een kruisverhoor zou krijgen. Maar deze volgende dag bleef lang weg, want de man deed geen oog dicht gedurende de hele nacht.
De volgende ochtend zat hij met zijn vrouw aan de ontbijttafel, de kinderen lagen nog te slapen. Om een gesprek te vermijden, nam hij de krant, maar zo gemakkelijk liet de vrouw zich niet afschepen. Ze begon vragen te stellen over waar hij de vorige avond was en waarom hij zijn gezin zo in de steek kon laten. Maar nog voor hij kon antwoorden, zag hij een artikel in de krant dat hem een wee gevoel bezorgde. Hij rende de kamer uit om in het toilet zijn maag leeg te kotsen. Zijn vrouw keek hem verbijsterd na en nam toen de krant. Het kleine artikel met als kop ‘DADER PLEEGT VLUCHTMISDRIJF NA AANRIJDEN MEISJE’, zag ze niet. De inhoud van het artikel was: deze nacht werd de 17-jarige Marianne R. aangereden. De dader is heeft vluchtmisdrijf gepleegd na het gebeuren, deze is nog steeds voortvluchtig. Als het slachtoffer meteen naar het ziekenhuis zou gebracht zijn geweest, zou zij het waarschijnlijk gehaald hebben. Dit is niet gebeurd.

Drie maanden later stond er in diezelfde krant: 45-jarige man pleegt zelfmoord. Hij liet een vrouw en twee kinderen achter. Er is geen reden bekend.

Gebed van een kind

Dank U papa voor het groene gras

En de zee, die grote natte plas

Al de bloemetjes in mijn tuin

En de grote boom met de stam en de kruin

Voor de vlindertjes die fladderen in het rond

En voor mijn eigen lieve hond

En dank U voor mijn vriendjes, Heer

Die met me willen spelen elke keer

Dank U dat ik kan gaan slapen nu

En Vader, later wil ik zo groot en sterk zijn als U!

.

Spin!

IEEUW!!! Daarnet zat hier bij ons in de keuken zo’n dikke spin! Maar echt een superdikke spin hé. Van drie meter afstand zag je nog zijn poten. Zelf mijn moeder liet een pot vallen die ze vast had en was ze snel aan de andere kant van de kamer (en mijn ma is totaal niet bang van spinnen). Zonder overdrijven, ik had nog nooit zo’n spin gezien!
En mijn pa, die eens lekker vervelend wou doen (zoals gewoonlijk), nam die spin vast om ze buiten te zetten, maar vooral om ons te treiteren. Mijn ma en ik waren snel de kamer uit, al schreeuwend natuurlijk. Maar opeens liet hij die kroelende spin vallen, die snel van mijn vader wegvluchtte. Mijn pa deed toch ook wel een sprongetje in de lucht, hoor (achteraf zei hij dat hij deed alsof. "Tuurlijk papa, we geloven je..."), en uiteindelijk is de spin doodgeslagen door hem.
Ik ben toch niet zot van spinnen, hoor.

Zo groot was ze, die spin!

Vlinder

Sorry, een tweede gedichtje op een rij, maar deze heb ik gisteren geschreven. Geschreven voor Katrien, zij is nu aan het fladderen bij de Heer:

Lieve, kleine rups,
Wat ben je mooi geworden
Getooid met zijden vleugels
In alle kleuren van de regenboog
Die sla je nu wijdopen
En fladder je naar een plaats
Waar we je niet meer kunnen zien
Ik wou dat ik je terug kon roepen
Dat je terug een rupsje kon zijn
Maar dan weet ik:
Je bent nu vrij
Je bent nu mooi
Je bent nu een vlinder

.

Op die momenten...

Wanneer pijn me omringt

En verdriet me overspoelt,

Wanneer angst verschijnt

En duisternis komt op me af.

Op die momenten

Neemt U me vast

En houdt U me geborgen in uw armen.

U fluistert dan in mijn oor

Dat ik niet bang hoef te zijn,

Dat U altijd bij me bent?

En samen met de angst,

Verdwijnt ook de pijn en het verdriet,

En het wordt terug licht om me heen.

Op die momenten

Van Uw warmte en Uw troost,

Op die momenten,

Merk ik

Hoeveel U van mij houdt.

.